تاثیر تجویز روزانه مورفین بر عفونت لیشمانیوز در موش های آزمایشگاهی

این مطالعه به منظور ارزیابی اثر تجویز مزمن مورفین بر عفونت با لیشمانیا ماژور، در دو نژاد موش BALB/c و C57BL/6 که به ترتیب حساس و مقاوم به عفونت با این انگل هستند، انجام گردید.
تزریق مورفین از یک هفته قبل از تلقیح انگل و به صورت زیرجلدی و در دو نوبت در روز با فاصله 12 ساعت انجام گرفت. گروه اول هر نژاد، مورد تزریق mg/kg5/1 مورفین، گروه دوم mg/kg15 مورفین و به گروه کنترل، سالین تجویز شد. پس از ظهور واکنش موضعی، هفته ای یک بار ضخامت پای مورد تزریق انگل و پای مقابل اندازه گیری شد. در پایان، حیوانات کشته شده و سلول های طحال و غده لنفی آن ها در حضور کونکاناوالین A کشت داده شد و سطح اینترلوکین-4 مایع رویی آن ها تعیین گردید.
در موش های C57BL/6، واکنش موضعی در پای مورد تزریق انگل تا هفته پنجم افزایش یافت، سپس شروع به کاهش نموده و به وضعیت نرمال بازگشت. در مقابل، در موش های BALB/c، واکنش موضعی تا پایان آزمایش همچنان افزایش یافته و در برخی موارد منجر به نکروز گردید. در هر دو نژاد، تفاوت معناداری در اندازه واکنش موضعی بین گروه های تست و کنترل مشاهده نشد. همچنین تفاوت معناداری در سطح تولید اینترلوکین-4 بین گروه های تست و کنترل در هر دو نژاد مشاهده نشد.
تجویز مزمن مورفین، تاثیر محسوسی بر مقاومت نژاد C57BL/6 و حساسیت نژاد BALB/c به عفونت با لیشمانیا ماژور نداشت، که احتمالا ناشی از تحمل سیستم ایمنی نسبت به اثرات مورفین باشد.