مقایسه تاثیر ورزش گروهی و انفرادی بر شدت خستگی بیماران مبتلا به مولتیپل اسکلروزیس

خستگی شایع ترین و ناتوان کننده ترین علامت بیماری مولتیپل اسکلروزیس است. ورزش های ملایم هوازی اثر مثبت بر کاهش خستگی دارد. ناتوانی ناشی از بیماری ام.اس حمایت اجتماعی این افراد را کاهش می دهد و گروه درمانی برای بیان کردن مشکلات بیماران مبتلا به ام.اس که حمایت اجتماعی پایینی دارند مناسب است. از طرفی، بدلیل ماهیت بیماری ام.اس، همه بیماران، از گروه درمانی بهره نمی برند. لذا مطالعه ای با هدف، مقایسه تاثیر ورزش گروهی و انفرادی بر شدت خستگی بیماران مبتلا به ام.اس انجام شده است.
در این مطالعه کارآزمایی بالینی، 57 بیمار مبتلا به مولتیپل اسکلروزیس، بطور تصادفی در دو گروه (ورزش گروهی و انفرادی) قرار گرفتند. در گروه ورزش گروهی تمرینات ورزشی در سالن ورزشی و در کنار تعدادی از بیماران مبتلا به مولتیپل اسکلروزیس دیگر و در گروه انفرادی در منزل انجام شد. مدت مداخله در هر دو گروه دو بار در هفته، به مدت 6 هفته و هر دوره ورزش شامل تمرینات کششی ملایم و یوگای مقدماتی بود. ابزارهای جمع آوری اطلاعات شامل پرسشنامه اطلاعات فردی، ابزار شدت خستگی و چک لیست خودگزارش دهی بود. آنالیز داده ها با نرم افزار آماری SPSS و آزمون های تی مستقل، من ویتنی، آنالیز واریانس با اندازه گیری های تکراری، ضریب همبستگی چندگانه، مجذور کای و آزمون دقیق فیشر انجام شد.
میانگین شدت خستگی هفته ششم بعد از مداخله در گروه ورزش گروهی 6/1±6/3 و ورزش انفرادی 6/1±7/3 بود. میانگین شدت خستگی در پایان هفته سوم و هفته ششم بعد از مداخله در دو گروه ورزش گروهی و انفرادی با هم تفاوت آماری معنی دار نداشتند (05/0 P>).
همچنین آزمون آماری آنالیز واریانس با اندازه گیری های تکراری، تفاوت آماری معنی دار از نظر میانگین شدت خستگی در سه بار اندازه گیری در گروه ورزش گروهی نشان داد (025/0 p=)، ولی در گروه ورزش انفرادی این تفاوت معنی دار نبود.
تفاوت معنی داری بین انجام ورزش گروهی و انفرادی بر کاهش میانگین شدت خستگی بیماران مبتلا به ام.اس وجود نداشت و عارضه ای نیز در بر نداشته است. بنابراین انجام این تمرینات به عنوان یک روش موثر، با قابلیت یادگیری و اجرای آسان چه به صورت گروهی و چه انفرادی در این بیماران توصیه می گردد.