تمایز سلول های دندریتیک مشتق از مونوسیت بر روی لایه ای از سلول های اندوتلیال به عنوان لایه تغذیه کننده

پاسخ های ایمنی ذاتی و اکتسابی وابسته به مهاجرت لکوسیت ها از عرض سلول های اندوتلیال (EC) می باشد. سلول های دندریتیک (DCs) که نقش مهمی در شروع پاسخ های ایمنی سلولی دارند و در مسیر مهاجرت از بافت های محیطی به عقده های لنفاوی با سلول های اندوتلیال عروق لنفاوی تماس پیدا می کنند. در این تحقیق اثرات سلول های اندوتلیال چسبیده به سطح و غیرفعال بر روی خصوصیات فنوتیپی و عملکردی سلول های دندریتیک مورد بررسی قرار گرفت.
بعد از جدا نمودن سلول های تک هسته ای از خون محیطی و کشت آن ها در محیط RPMI حاوی IL-4 (اینترلوکین-4) FCS و GM-CSF (فاکتور محرک- گرانولوسیت و مونوسیت) به مدت پنج روز سلول های دندریتیک نابالغ ایجاد شد. این سلول ها همراه با فاکتورهای بلوغ (مایع رویی مونوسیت (MCM)، TNF-α و Poly I-C) بر روی سلول های اندوتلیال اضافه شد و به مدت 48 ساعت، در محیط کشت RPMI کشت داده شد. هفت روز پس از کشت بلوغ سلول های کشت داده شده توسط دستگاه فلوسایتومتری، بتا کانتر و کیت الایزا بررسی شد.
یافته های حاصل از این مطالعه نشان داد که سلول های اندوتلیال از طریق تماس سلول به سلول با سلول های دندریتیک ارتباط برقرار نموده و باعث مهار بلوغ در سلول های دندریتیک می گردد. این اثر به علت کاهش بیان CD83، CD86، CD80 و HLA-DR و افزایش بیان CD14 می باشد. آن ها هم چنین با مهار نمودن محرک های لنفوسیت های T موجب کاهش تکثیر آن ها می شوند.
براساس یافته های حاصل از این تحقیق می توان نتیجه گرفت، سلول های اندوتلیال که در مسیر مهاجرت سلول های دندریتیک قرار می گیرند، می توانند به عنوان تنظیم کننده های بالقوه عملکرد و تمایز سلول های دندریتیک باشند.