بررسی نوع ادبی مرثیه در زبان اردو

زبان اردو از تمام گونه های ادبی منظوم و منثور فارسی استفاده نموده و سرمایه ای عظیم فراهم آورده است. در میان انواع ادبی منظوم اردو، «مرثیه» نوعی است که برخی از محققان و نقادان شبه قاره ای برآنند که نوع ادبی مستقل از عربی و حتی فارسی است. آنچه مسلم است این است که مویه و نوحه بر متوفی در فرهنگ تمام ملت ها از زمان های دور وجود داشته و دارد و در این میان، تفاوت فقط در نوع ابراز آن و شدت و ضعف بیان تاثرات قلبی است. در این بین مرثیه شهدای کربلا به دلیل وجهه دینی شکل خاصی به خود گرفته است. مرثیه سرایان اردو زبان که بیشتر از مسلمانان شیعی مذهب اند، آن را چنان گسترده اند که بیشتر محققان و منتقدان سراسر شبه قاره، بدون تمایز دین ومذهب به اهمیت ادبی آن اذعان دارند. آنان اجزائی را به مرثیه افزودند که افزون بر حزن انگیز بودن، به دلیل ویژگی های دراماتیک و نمایشنامه ای و غیره خواننده و شنونده را به خود جلب می کند. تقسیم بندی مرثیه به بخش ها واجزاء گوناگون، مانند «چهره سراپا»، «آمد»، «جنگ» و غیره در قالب ترکیب بند مسدس در دوره های مختلف گونه ای ادبی را بوجود آورد که فقط شاعران بلند مرتبه می توانستند در این عرصه عرض اندام کنند و خود بخود در دوره درخشش مرثیه اردو در شهر لکنئو نوحه سرایان کم سواد و شاعران کم تجربه کنار رفته و با حضور شاعران بلند مرتبه اهمیت ادبی مرثیه اردو افزایش بسیار یافت.