خطوط کلی در نقد عرفان های ناتمام

از آنجا که گرایش های عرفانی ریشه در فطرت آدمی دارند و از طریق عرفان می توان به آرامش رسید، عرفان همواره برای بسیاری جاذبه داشته است. البته، عرفان مهم و مطلوب است، ولی می تواند دشوار و خطرساز هم باشد؛ زیرا برخی برای دست یابی به مقاصد نفسانی خود نحله ها و فرقه هایی را جعل کرده، و جمع کثیری را فریفته و به دنبال خود به راه انداخته اند. آمیخته شدن درست و نادرست، و مشتبه شدن حق و باطل، راه انتخاب صحیح را بسته و بسیاری را در وادی حیرت و سرگردانی افکنده است. از این رو، شناخت لغزشگاه ها در عرفان و تشخیص عرفان های کاذب و مکتب های شبه عرفان ضروری است. با توجه به رواج روزافزون فرقه های گونه گون انحرافی و گسترش فزاینده انواع عرفان های دروغین نوظهور در کشور ما، طرح این بحث نمی تواند صرفا دغدغه علمی و آکادمیک باشد؛ بلکه تکلیفی الهی است. انحراف از توحید، عدم اتصال به وحی معتبر، اباحیگری و دوری از شریعت، گریز از اجتماع، خودمحوری و بی اعتنایی به خلق از اهم ویژگی های عرفان های کاذب و ناقص است.