بررسی تاثیر محیط درمان بر نتایج حرکت درمانی همراه با محدودیت در کودکان مبتلا به فلج مغزی همی پلژی

فلج مغزی به اختلالی غیرپیشرونده در مغز نابالغ و نوع همی پلژی آن به درگیری بیشتر یک سمت بدن اطلاق می شود. هدف این مطالعه، تعیین تاثیر محیط درمان بر نتایج حرکت درمانی همراه با محدودیت درکودکان مبتلا به فلج مغزی همی پلژی بود.
در این مطالعه کار آزمایی بالینی تصادفی یک سویه کور، عملکرد دست مبتلای 10 کودک مبتلا به فلج مغزی همی پلژی از جامعه در دسترس شهر اهواز در سال 1389 در دو گروه 5 نفره بررسی شد. برنامه درمانی شامل اجرای روش حرکت درمانی همراه با محدودیت را به مدت سه هفته در دو محیط منزل و کلینیک زیر نظر یک کاردرمانگر شامل می شد. ابزارهای فعالیت حرکتی کودکان و کفایت حرکتی برواینینکس-اوزرتسکی، قبل، بعد و یک ماه پس از اتمام مداخلات ارزیابی را صورت دادند. از نرم افزار SPSS-16 به منظور انتخاب تصادفی نمونه ها و همچنین تحلیل داده ها با استفاده از آزمون آنالیز واریانس در تکرار مشاهدات در سطح معناداری 05/0 استفاده شد.
عملکرد حرکتی دست مبتلای کودکان درتمام ابزارهای ارزیابی به جز زیرمجموعه هماهنگی حرکتی ابزار ارزیابی کفایت حرکتی برواینینکس-اوزرتسکی در جلسه پس از اتمام مداخلات درمانی، بهبود معناداری (05/0 P<) را از لحاظ آماری نشان داد (سرعت و مهارت اندام فوقانی: تغییر میانگین گروه منزل از 32/0 ± 60/0 به 26/0 ± 50/1 و گروه کلینیک از 38/0 ± 52/0 به 24/0 ± 52/1). تجزیه و تحلیل اطلاعات جلسه پیگیری ارزیابی،حاکی از ماندگاری نتایج درهر دو گروه بود؛ اما بهبودی در گروه منزل ادامه یافت (تغییر میانگین از 26/0 ± 50/1 به 16/0 ± 10/2) و به طور معناداری از لحاظ آماری با گروه کلینیک تفاوت داشت (05/0 P<).
تمرین های حرکتی به روش محدودیت درمانی سبب بهبود عملکرد حرکتی دست کودکان مبتلا به فلج مغزی همی پلژی را سبب می شود و بهبودی بیشتر کودکان در گروه منزل حاکی از بهبود فرایند یادگیری با تمرین در محیط و شرایط آشناست.