مکانیسم های اپی ژنتیک و نقش آن ها در بروز سرطان های خونی

در ایجاد تومورها علاوه بر تغییرات ژنتیکی، تغییرات اپی ژنتیک نیز دخیل هستند. فرآیندهای اپی ژنتیک در ایجاد و توسعه بدخیمی های خونی اهمیت خاصی دارند. مهمترین تغییرات اپی ژنتیک شامل تغییر در متیلاسیون DNA، تغییرات پس از ترجمه هیستون ها، تغییر وضعیت کروماتین و الگوی میکروRNAها بوده که تماما با تومورزایی مرتبط می باشند. بسیاری از مسیرهای مختلف سلولی سهیم در فنوتیپ نئوپلاستیک توسط مکانیسم های اپی ژنتیکی در سرطان تحت تاثیر قرار می گیرند.
مقالات مرتبط با تغییرات اپی ژنتیکی و نقش آن ها در بروز بدخیمی های خونی از منبع PUBMED طی سال های 1985 الی 2008 با استفاده از کلمات کلیدی اپی ژنتیک، بدخیمی های خونی، متیلاسیون استخراج شدند.
در لوسمی های لنفوسیتیک مزمن هیپرمتیلاسیون منطقه ای در پروموتر ژن ها منجر به خاموشی آن ها شده است. بسیاری از این ژن ها سرکوب کننده تومور هستند. در سندرم های میلودیسپلاستیک نشان داده شده که CDKN2B (یا P15) که یک مهارکننده کیناز وابسته به سایکلین بوده و بر چرخه سلولی اثر منفی دارد در سلول های بنیادی هماتوپوئیتیک مغزاستخوان (CD34+) هیپرمتیله می باشد. درحال حاضر ویدازا و دسیتابین (مهارکننده های DNAمتیل-ترانسفراز) جهت درمان MDS مورد تایید قرار گرفته اند. این داروها وضعیت متیلاسیون ژن ها را تغییر داده و آن ها را در وضعیت دمتیلاسیون قرار می دهند.
تغییرات اپی ژنتیک همانند هیپرمتیلاسیون DNA و داستیلاسیون هیستون ها به علت قابلیت تغییر در مقایسه با فاکتورهای ژنتیکی همانند جهش و حذف ژن ها هدف های مناسبی در ایجاد درمان های جدید می باشند. در این مقاله مکانیسم های ملکولی اپی ژنتیک، تغییرات اپی ژنتیک در بدخیمی های خونی و درمان های مبتنی بر اپی ژنتیک مورد بررسی قرار می گیرد.