فراوانی کارسینوم سلول سنگفرشی دهان در دو گروه جوان و سالخورده ی ایرانی

بیان مساله: تومورهای بدخیم دهانی یازدهمین بدخیمی شایع در دنیاست و شایع ترین گونه آن اسکواموس سل کارسینومای دهانی بوده، که به گونه ی معمول در افراد میانسال تا سالخورده دیده می شود اما به تازگی در جوانان افزایش یافته است.
هدف از این پژوهش، تعیین فراوانی اسکواموس سل کارسینومای دهانی در دو گروه سنی گوناگون در جمعیت ایرانی و مقایسه ی عوامل در پیوند با آن در این دو گروه بود.
مواد و پژوهش از گونه ی توصیفی بود و در سه مرکز انستیتو سرطان شناسی امام و بیمارستان طالقانی و بوعلی تهران از اردیبهشت ماه 1386تا تیر ماه 1388 انجام شد. گروه مورد بررسی کنونی از بیمارانی با تشخیص کارسینوم سلول سنگفرشی دهان (OSCC) پس از بیوپسی تشکیل شده بودند. داده های دموگرافیک، مرحله ی بیماری، شغل، گروه خونی و دیگر عوامل خطر ساز با بررسی پرونده ی پزشکی گردآوری شد. بیماران به دو گروه سنی 45 سال و پایین تر و گروه سنی بالای 45 سال بخش گردیدند و از لحاظ متغیرهای ثبت شده با هم مقایسه و واکاوی آماری شدند. برای بررسی متغیرها از آزمون کیفی کای- اسکوار (Chi–Square) با استفاده از نرم افزار SPSS ورژن 16 استفاده گردید.
از 170 بیمار مبتلا به OSCC، 138 نفر (2/82 درصد) در گروه سنی بیشتر از 45 سال قرار داشتند و در این گروه میان دو جنس تفاوت معناداری دیده نشد. زبان و گروه خونی A به ترتیب بیشترین جای بروز و گروه خونی در مبتلایان بود (05/0 p <) 32 بیمار (8/18 درصد) در گروه سنی 45 سال و کمتر قرار داشتند. مخاط فک پایین و کف دهان بیشترین نواحی درگیر را در بر می گرفت. بیشتر مبتلایان ساکن شمال کشور بوده و در مرحله ی چهار بیماری قرار داشتند (05/0 p <).
کارسینوم سلول سنگفرشی دهان در بیماران سالخورده ی ایرانی شایع تر بوده و الگوی بیماری در بیماران جوان متفاوت است.