رویکردی بر هرمنوتیک در علم پزشکی

این مقاله قصد دارد یکی از مباحث فلسفه طب به نام هرمنوتیک را مورد بررسی قرار دهد. بنابراین در ابتدا به بیان پیشینه این نظریه، تعاریف و تقسیمات آن می پردازد و سپس سه دیدگاه مختلف، سوبژکتیو، دیالوژیک و کل گرایانه در این زمینه را بررسی می کند. هدف از نگرش هرمنوتیکی به علم پزشکی ایجاد پل ارتباطی میان طب مدرن (با دیدگاه جزعی نگر) و طب قدیم (با دیدگاه کل گرایانه) جهت تشخیص و درمان بهتر می باشد. البته در این زمینه فعالیت هایی از سوی دانشمندانی نظیر جرج انگل، که مدل «زیستی- روانی- اجتماعی» را در مقابل مدل «زیست- پزشکی» ارائه داد، انجام شده، اما واجد نقص هایی است. عمده ترین نقص این مدل های جایگزین نداشتن سرعت عمل در تشخیص می باشد. این سه دیدگاه مختلف که در بالا به آن اشاره شد طرق مختلف تفسیر بیماری را مورد بررسی قرار می دهند.
در پایان نیز دیدگاه «دریدا» ارائه می شودکه شاید بتوان گفت جامع دیدگاه های قبلی و راه گشای تفاسیر بهتر در علم پزشکی باشد.
این مطالعه یک مرور تفسیری از موضوع بوده و به دیدگاه های کلان نظری در علم پزشکی می پردازد. گردآوری اطلاعات مبتنی بر مطالعات موجود پژوهشگران داخل و خارج از کشور می باشد.
فرضیه ما در این مقاله اثبات این مطلب است: «کاربرد هرمنوتیک در پزشکی به عنوان یک روش، کم کم ما را به استفاده نظام مند از علوم میان رشته ای نظیر طب مکمل هدایت می کند».
حاصل کلام این است که رویکرد هرمنوتیکی در علم پزشکی از یک سو طرق مختلف تفسیر بیماری را به صورت تئوری نشان می دهد و از سوی دیگر بر جایگاه نگرش جامع گرای فلسفی و استفاده از علوم میان رشته ای و لزوم بهره گیری از آن در علم پزشکی، به دلیل دو وجهی بودن سرشت انسان (جسم و جان) تاکید می کند.