دیپلماسی خلع سلاح در پرتو الزام های دیپلماسی دفاعی جمهوری اسلامی ایران

تامین دفاع ملی، مستلزم به کارگیری مجموعه ای از منابع قدرت ملی در ابعاد نرم افزاری و سخت افزاری است که در آن میان، تسلیحات نقش و جایگاهی مهم دارند. در مقابل اندیشه تامین تسلیحات به عنوان لازمه دفاع ملی، جریانی فکری در سطح بین المللی به ویژه پس از جنگ جهانی دوم غالب شده است که سلاح را جنگ افروز شمرده است. این اندیشه با قرارگیری در قالب سازوکارها و منابع حقوقی بین المللی، امروزه به مسئله ای قوام یافته در نظام بین المللی تبدیل شده و به دلیل ارتباط آن با صلح جهانی، مورد حمایت گسترده افکار عمومی قرار دارد. مدیریت دفاع ملی در حوزه تسلیحات، مستلزم توجه به این هنجارها و همچنین استفاده حداکثری از ظرفیت های آن در تقلیل زرادخانه های بازیگران رقیب و خصم از راه به کارگیری همه فنون و ابزارهای نهفته در نظام خلع سلاح است. دیپلماسی، یکی از این زمینه های عرضه فنون و ابزارهای دفاع ملی است که در پرتو آن، دیپلماسی دفاعی در کل و دیپلماسی خلع سلاح به شکل خاص تولید شده و سازماندهی مفهومی و ساختاری یافته است. در این نوشتار، به بررسی دیپلماسی خلع سلاحی کشورمان در پرتو مفهوم و راهبرد دیپلماسی دفاعی خواهیم پرداخت.