شیوع اختلالات گفتاری در دانش آموزان مقطع دبستان شهرکرمانشاه، سال تحصیلی 88-1387

گفتار و زبان یکی از جنبه های مهم و حساس رشد است و تکامل سیستم اعصاب مرکزی را در زمینه های حسی، حرکتی و شناختی شامل می شود. اختلال در گفتار کودک بر تمام جوانب شخصیتی و روانی او تاثیر منفی می گذارد. مطالعه حاضر با هدف بررسی شیوع اختلالات گفتاری در دانش آموزان مقطع ابتدایی شهر کرمانشاه در سال 88-1387 انجام شد.
جامعه مورد مطالعه، کودکان دبستانی شهر کرمانشاه بود. 600 دانش آموز، با اطمینان 95 و دقت 3 درصد، به روش خوشه ایدومرحله ای متناسب با حجم، از سه ناحیه آموزش و پرورش انتخاب شدند. نمونه ها در یک جلسه 1 ساعته با استفاده از آزمون فونتیک و تحلیل گفتار پیوسته از لحاظ علایم آسیب شناختی شامل لکنت، وجود علایم اختلال صوت، آپراکسی گفتار و اختلال تولید توسط آسیب شناس گفتار و زبان مورد ارزیابی قرار گرفتند. علایم آسیب شناختی برای هر نمونه در چک لیست مربوطه، ثبت و تشخیص اختلال گفتاری داده می شد.
از 600 نمونه مورد بررسی، 5/39 درصد دختر و 5/60 درصد پسر بودند. میانگین سن دانش آموزان 52/1±12/9 بود. تعداد 67 نفر (2/11%) از کل نمونه به انواع اختلالات گفتاری مبتلا بودند. شیوع اختلالات گفتاری در دختران، 11 درصد و در پسران، 3/11 درصد بود. بین میزان اختلال با جنس و سن ارتباطی مشاهده نشد.
میزان به دست آمده به عنوان شیوع اختلالات گفتاری در شهر کرمانشاه کم تر از مطالعات مشابه است. این یافته، فرضیه بیشتر بودن شیوع اختلالات گفتاری در مناطق دوزبانه را رد می کند.