تاملی در سطح ادبی مثنوی معنوی(بلاغت)

مثنوی معنوی منظومه معرفت شناسانه مولوی، شاعر قرن هفتم هجریست. ویژگی داستان در داستان بودن این کتاب و ذهن سیال و عمق اندیشه مولوی در مثنوی، موجب شده است که ارتباط گسترده خواننده با آن برغم سادگی زبان و عدم استفاده از شیوه مصنوع و متکلف در آن میسر نگردد. مولوی، گاه ضمن اشاره به دشواری های ارتباط با خواننده و ذکر علل و اسباب آن دشواری ها میکوشد، تا برخی از آنها را بخواننده بشناساند و زمینه های لازم را برای ارتباط فراهم آورد. بلاغت بعنوان بخشی از سطوح سه گانه یعنی سطح زبانی، اندیشگی و ادبی که سازنده سبک ادبی هستند؛ در مثنوی معنوی مولوی جلوه ای ویژه یافته است. این مقاله میکوشد به این جنبه از ویژگی های سبکی منظومه روایی و داستانی مثنوی بپردازد.