بررسی شیارشدگی مسیر چرخ ها با توجه به نواحی آب و هوایی، میزان حجم ترافیک، وضعیت خاک بستر و ضخامت لایه بتن آسفالتی

شیارشدگی مسیر چرخ ها یکی از پارامترهای مهم در وضعیت روسازی و تعیین سایر شاخص های ارزیابی روسازی می باشد که افزون بر نوع و چگونگی ساخت روسازی، تحت تاثیر فاکتورهای مربوط به عوامل محیطی نیز می باشد. پیش بینی روند تغییرات شیارشدگی با توجه به فاکتورهای مؤثر بر آن در برنامه ریزی های مربوط به مدیریت روسازی، از قبیل برنامه های مربوط به ترمیم و نگهداری، ضروری می باشد. در این پژوهش با استفاده از داده، عملکرد روسازی های بتن آسفالتی با اساس دانه ای در درازمدت مربوط به بررسی روند تغییرات و مقادیر عمق شیارشدگی با توجه به نواحی آب و هوایی، میزان حجم ترافیک، وضعیت خاک بستر و ضخامت لایه بتن آسفالتی پرداخته شد. از بررسی های انجام شده مشخص گردید که عمق شیارشدگی برای نواحی مرطوب بدون یخبندان بیشترین روند افزایشی را دارد و نواحی خشک بدون یخبندان کمترین روند تغییر را دارند و عمق شیارشدگی برای روسازی های نازک (با ضخامت کمتر از 3 اینچ) و روسازی های ضخیم (با ضخامت بیشتر از 8 اینچ) نسبت به ضخامت های متوسط (بین 3 تا 8 اینچ) بیشتر تحت تاثیر ترافیک می باشند.