مقایسه میزان کارایی و عوارض فیستول پلی شریانی وریدی گورتکس حلقوی با روش مستقیم در بازو

عوارض روش های دستیابی عروقی می تواند سبب مشکلات بسیاری در بیماران دیالیزی شود. هدف از این مطالعه مقایسه میزان کارایی و عوارض فیستول پلی شریانی وریدی گورتکس حلقوی با روش مستقیم در بازو بود.

در این مطالعه کوهورت تاریخی که در دانشگاه علوم پزشکی شهید بهشتی انجام شد، تعداد 58 بیمار که تحت کارگذاری فیستول پلی شریانی وریدی گورتکس حلقوی یا مستقیم در بازو قرار گرفته بودند، وارد مطالعه شدند. اطلاعات دموگرافیک و عوارض کارگذاری نظیر؛ ترومبوز، عفونت، خونریزی، سندرم استیل و سایر عوارض در دو گروه مستقیم و حلقوی مقایسه شد. داده های جمع آوری شده با استفاده از نرم افزار SPSS و آزمون آماری کای دو، تی تست و رگریسیون لجستیک تجزیه و تحلیل شدند.

در گروه مستقیم و حلقوی به ترتیب میزان ترومبوز؛ 1/51 و 8/53 درصد، سندرم استیل2/2 و 7/7 درصد، سودوآنوریسم 1/11 و 1/23 درصد، خونریزی 4/4 و صفر درصد، عفونت 9/8 و 7/7 درصد، باز بودن اولیه بعد از یک ماه 9/88 و3/92 درصد، باز بودن اولیه بعد از 24 ماه 31 و 5/55 درصد، باز بودن ثانویه بعد از سه ماه 6/75 و 3/92 درصد و باز بودن ثانویه بعد از 24 ماه 9/37 و7/66 درصد بود.

به نظر می رسد که گرافت های پلی تترا فلوروایتلن دستیابی مناسب عروقی جهت همودیالیز را به خصوص در بیمارانی که امکان فیستول شریانی وریدی ندارند، در اندام فوقانی فراهم می کنند. تفاوت معنی داری از نظر عوارض و کارایی زودرس میان دو گروه مستقیم و حلقوی وجود ندارد، لیکن کارایی طولانی مدت در گرافت های حلقوی بهتر است.