آموزه های معماری ایرانی و ساختمان سازی مسکونی از دوره قاجاریه تا امروز

ساختمان های مسکونی رعیت نشین دوره قاجاریه گرچه نمای بسیار ساده ای داشتند، ولی از پی سازی و اسکلت سازی مقاومی برخوردار بودند. در ساختمان های بیرونی و اندرونی آنها، طرح های دلباز همراه با رعایت اصول ارتباطات و محرمیت، توجه به مسائل فنی فاضلاب، آبرسانی، پیسازی، اسکلت سازی های مقاوم و ضد زلزله، نماسازی با پدیده های مقاوم هنری و متصل به بنا و در نهایت ارزش هایی از هنر وابسته به معماری دیده می شود. ساختمان سازی در دوره پهلوی اول از تلفیق معماری سنتی و کشورهای همجوار شمال شرقی پیروی میکرد، اما در دوره پهلوی دوم، از جهت طرح و اجرا از شیوه ساختمان سازی غربی الگو میگرفت تا جایی که ساخت و ساز ساختمان ها به سوی روش های غربی و در مواردی بی اصول سوق داده شد. در این مقاله تلاش شده است تا طرح ساختمان های بیرونی و اندرونی و آموزه های نماسازی آن ها در دوره قاجار و سپس آموزه های معماری دوره معاصر از پهلوی به این سو و اثر معماری بی هویت در ساختمان سازی های معاصر موردتوجه قرار گیرد و به ناهنجاری های ساختمان سازی در کشور اشاره گردد. در واقع بخشی از آسیب های ناشی از زلزله ها به فراموشی اصول ساختمان سازی های سنتی و بی توجهی به اصول علمی معماری باز میگردد. از این رو باید تمامی موازین آیین نامه های اجرایی با نظارت دستگاه های ذی صلاح مانند وزارت مسکن و شهرسازی در مقام ارشد و شهرداری ها در مقام نظارت بر اجرا، با دقت عمل از مهندسین مشاور و ناظر مقیم در کارگاه های ساختمانی بخواهند تا به احداث ساختمان های مقاوم مسکونی و غیرمسکونی مبادرت ورزند.