تحلیل و تعیین فرایند مطلوب انجام برنامه ریزی توسعه روستایی در کشور بر اساس رویکرد برنامه ریزی ارتباطی

درجه مطلوبیت، مقبولیت، تناسب و سازگاری برنامه ریزی توسعه روستایی، ارتباط نزدیکی با روش حاکم بر چگونگی انجام عمل برنامه ریزی دارد. هرچه میزان درک متقابل و همراهی کنشگران اصلی، یعنی مردم محلی، برنامه ریزان، سیاست گذاران و مدیران اجرایی در مرحله برنامه ریزی بیشتر باشد، تصمیمات برای توسعه روستاها از سازگاری، پذیرش و اثربخشی بیشتری برخوردار خواهد شد و این امر بستگی به رویکرد اتخاذ شده در روش برنامه ریزی دارد. تا دهه 1980، بر نقش برنامه ریزان متخصص بیش از سایر کنشگران در برنامه ریزی تاکید می شد. به تدریج ضعف های اساسی این رویکرد آشکار شد و در رویکردهای نوین توسعه و توسعه روستایی، جای خود را به رویکرد برنامه ریزی ارتباطی داد. در این مقاله، ضمن تدقیق در چارچوب مفهومی و عملیاتی این رویکرد نوین، موارد کاربردی استفاده از آن در برنامه ریزی توسعه روستایی ایران در آستانه تصویب و اجرای قانون برنامه پنجم توسعه معرفی شده است. این تحقیق با روش توصیفی تحلیلی و از طریق تجزیه و تحلیل محتوای اسناد علمی و تحقیقات مرتبط صورت گرفته است. یافته های این مطالعه ما را در ترسیم خطوط اساسی انگاره نوین توسعه، و تعیین چارچوب الگوی کار این رویکرد یاری می کند.