بررسی عوامل موثر در بقای کلی بیماران پس از رزکسیون متاستازهای ریوی ناشی از سرطان کولورکتال

میزان بقای 5 ساله ی بیمارانی که تحت عمل جراحی رزکسیون متاستازهای ریوی ناشی از سرطان کولورکتال قرار گرفته اند، متغیر گزارش شده است. هم اکنون، راهنمایی استانداردی برای انتخاب بیماران مبتلا به متاستازهای ریه جهت انجام رزکسیون وجود ندارد. این مطالعه با هدف مشخص کردن عوامل تعیین کننده ی پیش آگهی میزان بقای کلی بیماران پس از رزکسیون متاستازهای ریه در سرطان کولورکتال انجام شد.
این مطالعه ی مقطعی توصیفی- تحلیلی بر روی کلیه ی بیمارانی که یک دوره ی ده ساله در بیمارستان الزهرا (س) اصفهان تحت رزکسیون متاستازهای ریه ناشی از سرطان کولورکتال قرار گرفته بودند، انجام شد. اطلاعات مربوط به سن، جنس، تعداد متاستاز ریوی، نوع عمل متاستازکتومی، محل عمل جراحی، درگیری غدد لنفاوی و محل آن، اندازه ی متاستازها حین عمل، مرگ و میر ناشی از جراحی، میزان بقا، سابقه ی متاستازکتومی کبدی پیشین ناشی از متاستاز، یافته های آسیب شناختی سرطان کولورکتال و فاصله ی زمانی مرگ تا عمل جراحی در یک چک لیست با مراجعه به پرونده های بیماران، تماس تلفنی و بررسی سوابق آزمایشگاهی و پاتولوژی آن ها جمع آوری شد. جهت آنالیز اطلاعات از روش کاپلان- مایر و آزمون ر ی ر استفاده شد.
در این مطالعه، 26 بیمار با میانگین سنی آن ها 26/15 ± 00/56 سال بررسی شدند. 8/53 درصد بیماران مرد و بقیه زن بودند. تعداد متاستازها بین دو و سه عدد بود. هیچ مورد مرگ ناشی از جراحی (در عرض 30 روز پس از عمل) پیش نیامد. پس از رزکسیون متاستاز ریوی، میزان بقای یک ساله ی بیماران 48 درصد درصد بود و بقای سه سال و بیشتر در بیماران ما وجود نداشت (حداکثر 900 روز). سابقه ی هپاتکتومی پیشین به دلیل وجود متاستازهای کبدی و یافته های آسیب شناختی سرطان کولورکتال اولیه، تاثیری روی میزان بقای بیماران نداشت. از بین عوامل مربوط به متاستاز ریوی، تنها وجود متاستازهای متعدد با کاهش بقای بیماران ارتباط معنی دار داشت (049/0 = P).
بیماران مبتلا به سرطان کولورکتال با متاستازهای قابل رزکسیون ریوی، از میزان بقای به نسبت بالایی برخوردارند؛ ولی بیمارانی که دارای تعداد بیشتری متاستاز هستند، میزان بقای یک ساله ی کمتری دارند.