بررسی فراوانی عفونت استافیلوکوک طلایی مقاوم به متی سیلین (MRSA) و استافیلوکوک طلایی مقاوم به وانکومایسین (VRSA) با تعیین MIC با روش E-Test

عفونت های ناشی از استافیلوکوک اورئوس به طور فراگیر در سطح جامعه و بیمارستان ها رخ می دهند. هدف مطالعه بررسی شیوع مقاومت به متی سیلین و وانکومایسین در استافیلوکوکوس طلایی در بیماران بیمارستان سینا و هم چنین مقایسه دو روش آنتی بیوگرام بوده است. مطالعه حاضر طی سال 89-1388 بر روی بیماران بستری در بیمارستان سینا، تهران انجام گرفت. 85 نمونه مثبت استافیلوکوک طلایی با دو روش دیسک دیفیوژن و E-test برای اگزاسیلین و وانکومایسین بررسی شدند. 46 مورد از 85 بیمار، مذکر بودند. میانگین سنی افراد 213/19±46/51 سال بود. 67 نفر (8/78%) از بیماران مبتلا به عفونت بیمارستانی با استافیلوکوک بودند. فراوانی استافیلوکوک مقاوم به متی سیلین (MRSA) حدود 50% بود. 93% از 43 بیمار مقاوم به متی سیلین عفونت بیمارستانی داشتند. مدت زمان بستری، استفاده از روش های تهاجمی، سابقه مصرف آنتی بیوتیک و نوع آن، از عوامل مقاومت به متی سیلین بود. خوشبختانه موردی از مقاومت به وانکومایسین دیده نشد و فقط یک مورد مقاومت بینابینی به وانکومایسین (VISA) دیده شد. بین نتایج حاصل از دیسک و E-test هم خوانی وجود داشت. با توجه به شیوع مقاومت به متی سیلین در عفونت های بیمارستانی به نظر می رسد استفاده از کلوگزاسیلین نمی تواند جایگاهی برای شروع درمان ضد استاف به صورت Empiric داشته باشد و بر عکس در عفونت های کسب شده از جامعه به دلیل مقاومت کمتر استفاده از کلوگزاسیلین در درمان اولیه توصیه می شود. از طرف دیگر به نظر می رسد با توجه به گرانی روش آنتی بیوگرام با E-test بتوان به نتایج دیسک های معتبر در آنتی بیوگرام اعتماد نمود.