کاربرد مدل های آمیخته با اثرات تصادفی انعطاف پذیردر تعیین بهترین روش درمانی عارضه ی ادم ماکولای دیابتی

ادم ماکولای دیابتی یکی از شایع ترین پیامدهایی است که بیماران دیابتی را درگیر می کند. با توجه به شیوع بالای این عارضه و پیامدهای آن در بین این بیماران، این مطالعه سعی بر آن دارد تا با به کارگیری یکی از پیشرفته ترین روش های مدل سازی آماری به تعیین بهترین روش درمانی این عارضه از میان روش های تزریق داخل زجاجیه ای بواسیزوماب (اواستین) به تنهایی یا توام با تریامسینولون و روش فوتوکوآگولیشن لیزری ماکولا به عنوان درمان اولیه ی ادم ماکولای دیابتی بپردازد.
این مدل سازی بر روی اطلاعات 102 بیمار دیابتی که عارضه ی ادم ماکولای دیابتی در آنها به اثبات رسیده بود و هیچ درمانی را تا قبل از شروع این کارآزمایی بالینی دریافت نکرده بودند انجام شد. بیماران در سه گروه درمانی تزریق داخل زجاجیه ای بواسیزوماب (اواستین) به تنهایی یا توام با تریامسینولون و روش فوتوکوآگولیشن لیزری قرار گرفتند. مدل سازی آمیخته با اثرات تصادفی غیر طبیعی جهت مقایسه ی اثر درمان های مورد نظر بر بهبود این عارضه، با حذف اثر سایر عوامل مخدوش گر، انجام پذیرفت. اثرگذاری گروه های مختلف درمانی، بر حسب میزان تغییرات حاصل در بهترین دید اصلاح شده و میزان ضخامت مرکزی ماکولا به عنوان پیامدهای اصلی مورد بررسی قرار گرفتند.
نتایج مدل سازی آمیخته با اثرات تصادفی غیر طبیعی با حذف اثر متغیرهای مخدوشگر نشان داد که در این مقطع اندازه گیری، اثر تزریق داخل زجاجیه ای بواسیزوماب (اواستین) با اثر درمانی توام این دارو و تریامسینولون بر بهبود بیماران دچار ادم ماکولای دیابتی یکسان است، اما دارای اثر درمانی بیشتری نسبت به روش فوتوآگولیشن لیزری است.
در این بررسی مشخص گردید که بیماران با سابقه ی بیشتر ابتلا به دیابت که دارای ضخامت مرکزی ماکولای بیشتر و قدرت دید کمتری در شروع مطالعه بودند، پاسخ بهتری به درمان نشان داده اند. بررسی های بیشتر نشان می دهد استفاده از گروه های مختلف درمانی فوق نتایج متفاوتی را در تسریع روند بهبود بیماران مبتلا به ادم ماکولای دیابتی دارد.