تنیدگی شغلی و شیوه های سازگاری در پرستاران شاغل در بخش روان بیمارستان رازی تبریز

تنش می تواند باعث کاهش کارایی فرد از طریق اختلالات حافظه، عصبانیت، اعتماد به نفس پایین، ناامیدی، انزوای فزاینده و همچنین مشکلات جسمی مانند تغییر در اشتها، اختلالات گوارشی و... شود. پرستاران بخش های روانی نیز با توجه به شرایط خاص محیط کاری از این مساله مستثنی نیستند. مطالعه حاضر با هدف ارزیابی تنیدگی شغلی و شیوه های سازگاری در این گروه انجام شد.
روش تحقیق: در این مطالعه توصیفی، تمامی پرستاران شاغل در بخش های روان (70 نفر) بیمارستان رازی به روش سرشماری، انتخاب و مورد مطالعه قرار گرفتند. به منظور انجام تحقیق از پرسشنامه ای شامل مشخصات فردی، عوامل تنش زا (فیزیکی و روانی- اجتماعی) و شیوه های سازگاری استفاده شد. داده ها با استفاده از نرم افزار (نسخه 16) SPSS و آمون آماری توصیفی (درصد و فراوانی) و استنباطی (آزمون ویلکاکسون) در سطح معنی داری 05/0 P< تجزیه و تحلیل شدند.
استفاده از آزمون ویلکاکسون، تفاوت آماری معنی داری را بین دو دسته عوامل تنش زای فیزیکی و روانی- اجتماعی نشان داد (002/0 P=) و عوامل تنش زای فیزیکی تنش بیشتری را ایجاد کرده بود.
کاهش تنش علاوه بر این که به نفع کارمندان است بلکه در نهایت به نفع کارفرما و سازمان خواهد بود؛ بنابراین برنامه ریزی به منظور کاهش فرسودگی شغلی که در پاسخ به تنش مزمن ایجاد می شود و آموزش روش های سازگاری امری مهم به نظر می رسد.