بررسی نتایج ترانسفر تاندون عضلات فلکسور کارپی رادیالیس و فلکسور کارپی اولناریس در آسیب های قدیمی عصب رادیال

با توجه به این که آسیب عصب رادیال بسیار ناتوان کننده است، ترمیم عصب و یا بازگرداندن عملکرد از دست رفته ی آن تا حد امکان، به وسیله ی تاندون ترانسفر، از اهمیت والایی برخوردار است و کیفیت زندگی فرد را به طور قابل توجهی ارتقا می دهد. در این مطالعه دو روش انتقال تاندون FCR و انتقال تاندون FCU در ترمیم آسیب های قدیمی عصب رادیال مورد مقایسه قرار گرفت.
این مطالعه ی توصیفی تحلیلی در مراکز آموزشی درمانی الزهرا (س) و کاشانی اصفهان به انجام رسید. بیماران مشمول این طرح، افرادی هستند که عصب رادیال آن ها آسیب دیده و اقدام جراحی برای ترمیم عصب در زمان مناسب برای آنها صورت نگرفته بود و یا ترمیم عصب در آنان موفقیت آمیز نبوده است. این بیماران طی یک دوره ی هفت ساله به کلینیک مراجعه کرده، کاندیدای عمل جراحی تاندون ترانسفر شده بودند. بیماران به طور تصادفی به 2 گروه تقسیم شدند و در یک گروه از FCR و در گروه دیگر از FCU استفاده شد. بیماران شش ماه پس از عمل، معاینه شدند و نتایج به دست آمده در پرسش نامه ی ویژه ثبت گردید. اطلاعات به دست آمده با استفاده از نرم افزار SPSS و آزمون های آماری 2χ و Student-t مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. تفاوت معنی داری بین Active fingers extension و Active Ulnar deviation برای دو گروه FCU و FCR مشاهده شد (045/0 = P). طبق آزمون دقیق فیشر، توزیع فراوانی تغییر شکل غیر طبیعی ساعد در دو گروه تفاوت معنی دار داشت (001/0 > P).
به دلیل کمتر بودن شیوع بد شکلی در ناحیه ی ساعد و همچنین مطلوب تر بودن دامنه ی حرکات جانبی مچ دست و نیز بیشتر بودن دامنه ی اکستانسیون فعال انگشتان در روش انتقال تاندون FCR، می توان در صورت وجود اندیکاسیون، از این روش درمانی در بیماران استفاده نمود.