مسمومیت با داروهای جدید ضد تشنج: یافته های بالینی و ارتباط آن ها با پیایند

یکی از مسمومیت های شایع پزشکی که در سال های اخیر بیشتر مشاهده می شود، مسمومیت با داروهای ضد تشنج جدید از قبیل لاموتریژین، سدیم والپرات، توپیرامات و گاباپنتین به تنهایی یا همراه با داروهای دیگر، است. این مطالعه با هدف بررسی مسمومیت با این داروها، علایم بالینی، مدت بستری و نیز بروز پیامد به دنبال این مسمومیت ها طراحی شد.

این مطالعه یک مطالعه ی توصیفی-تحلیلی از نوع مقطعی بود. نمونه گیری به روش آسان از بین مسمومین بستری در بخش مسمومین بیمارستان نور که با چهار داروی مذکور مسموم شده بودند، انجام شد. در این مطالعه نیاز به اینتوباسیون، اتصال به ونتیلاتور و پنومونی آسپیراسیون به عنوان پیامد در نظر گرفته شدند. داده های جمع آوری شده، با استفاده از SPSS نسخه ی 17 و آزمون های Student-t، ANOVA و regression Logistic تجزیه تحلیل گردید.

فراوانی مسمومیت با سدیم والپرات نسبت به لاموتریژین، توپیرامات و گاباپنتین بیشتر بود. میانگین سنی بیماران در مسمومیت با چهار دارو 74/9 ± 67/27 سال بود. فراوانی مسمومیت در گروه سنی 45-16 سال بیشتر از بقیه گروه های سنی بود. فراوانی مسمومیت با داروهای ضد تشنج بر حسب جنس اختلاف معنی داری نداشت (15/0P =). در مسمومیت با سدیم والپرات پیامد با جنس، تشنج، علایم قلبی و علایم تنفسی ارتباط داشت؛ به طوری که این موارد پیامد را به سمت بدتر که همان پیدایش عارضه بود، سوق داد. یک مورد مرگ در مسمومیت با سدیم والپرات در جنس مرد اتفاق افتاد. در مسمومیت با لاموتریژین تشنج پیامد را به سمت عارضه سوق داد.

میانگین سنی بیماران 67/27 سال بود که شاید به دلیل استفاده ی بیشتر این داروها در گروه های سنی جوان تر می باشد.. در مورد سدیم والپرات و لاموتریژین بهبودی با عارضه (نیاز به اینتوباسیون، اتصال به ونتیلاتور و پنومونی آسپیراسیون) با این دو دارو بیشتر بود که این امر می تواند با نیمه عمر داروها و اثری که داروها روی سیستم عصبی مرکزی و مرکز تنفسی دارند، ارتباط داشته باشد