وقت کشی: نمایش احساسات/ بازداری از نمایش احساسات

موضوع مطالعه در نمایشگاه ساموئل بکت، خود را می نمایاند. در این نمایشگاه ، اثر بکت به نام ”فیلم “نمایش داده می شود.” ویدئو “و” محاکمه “در کنار” فیلم“، زنجیره روایی این مقاله را شکل می دهند. ویژگی مشترک این ژانرها، ابهام در کیستی ابژه و چیستی ذهنیت است: موارد تاثیر گذار بر خودآگاهی به عاملیت سیاسی و احساس مسئولیت سیاسی. بکت در فیلم خود به دیدگاه تصاویر سه گانه دلوز نزدیک می شود؛ دلوز معتقد است که سه نوع تصویر مختلف به نام های تصویر درکی، تصویر احساسی (عاطفی) و تصویر عمل ، در سینما وجود دارد که تماشاگر و کاراکتر با هم در تمام این تصاویر حضور دارند. تصویر احساسی ، ابزار مفیدی برای توجیه فیلم ”ویدئو “ساخته استان داگلاس است. این فیلم نوعی بازسازی فیلم” محاکمه” اورسن ولز است که براساس اثری از فرانسیس کافکا، ساخته شده است. عناصر بسیاری «ویدئو» را به «فیلم» مربوط می کند، اثر داگلاس سلسله ارتباطاتی با اثر بکت بر قرار می کند و در نتیجه، قرار گرفتن این عناصر مشابه میان این دو فیلم، نوعی «تاریخ غیر متعارف» از دو فیلم، در دو زمان متفاوت را ارائه می کند. از سوی دیگر، ولز که با رسانه بصری کار می کند ، قهرمان کافکا را بازسازی می کند و آن را تجسم می بخشد. در حالی که بکت از شخصیتش، شخصیت زدایی می کند، حمایت داگلاس از فیلم ولز، نشانگر علاقه او به کشف رابطه میان تجسم و شخصیت است.
در عین حال، این هنرمندان، شکی سیاسی از هنر را ایجاد می کنند. این فیلم ها نمونه هایی از هنر سیاسی اند که نشان می دهد، چگونه یک هنر سیاسی می تواند به تله هایی که انتقاد از ایدئولوژی را می کشند، وابسته نباشد. هنر تاثیرگذار سیاسی، عاملیت را به بیننده وام می دهد.
فیلم های مورد مطالعه در این مقاله ، تقریبا صامت و بی واژه اند. البته گفتگوهای زیادی در فیلم رد و بدل می شوند. درواقع، با نمایش بصری واژه ها، نقش زبان تغییر می کند. زبان بصری فیلم به مثابه چیزی بیش از ابزاری صرف برای تک خطی بودن و انسجام روایت، کانون توجه و اعتبار قرار می گیرد. این مقاله می کوشد تا عاملیت، درک ایدئولوژیک و تعهد در فیلمساز و تماشاگر رسانه فیلم را بازپردازی کند.