تمرکز شهری و افزایش آسیب پذیری ناشی از زلزله

نظام شهری از دیدگاه فضایی به معنای نحوه استقرار و توزیع جمعیت شهرها است و از لحاظ اقتصادی، نظام حمل و نقل و ارتباطات بین شهرها، عملکردهای پایه ای آنها را معنا می دهد. لذا شناخت چگونگی نظام شهری و تغییرات آن در یک منطقه می تواند در حل بسیاری از مسایل مؤثر است.
در این پژوهش با استفاده از مطالعات اسنادی و مدل های متعدد، به بررسی وضعیت تمرکز شهری استان هرمزگان در ارتباط با آسیب پذیری ناشی از زلزله پرداخته شده است و چگونگی تاثیر این تمرکز بر افزایش آسیب پذیری شهرهای استان در مقابل خطر زلزله را بررسی می کند. نتایج این بررسی به صورت زیر است:1.بر اساس داده های تاریخی، داده های لرزه خیزی و وجود گسل ها متعدد، احتمال خطر زلزله در استان هرمزگان، بسیار زیاد است.
2.شاخص تمرکز شهری در استان هرمزگان در سال های 1385- 1345 به سمت عدم تعادل حرکت کرده. عمده جمعیت در شهر بندرعباس (نخست شهر)، تمرکز یافته است، بنابراین تعیین ضریب آسیب پذیری شهر بندرعباس می تواند عاملی در کاهش تلفات جانی و مالی احتمالی باشد.
3.در دوره مورد مطالعه، روند تراکم و تمرکز جمعیت، بدون توجه به خطر بسیار زیاد زلزله در استان، یک روند افزایشی است.