علل توسعه نیافتگی روستایی ایران از منظر سرمایه انسانی و سرمایه اجتماعی: مورد مطالعه شهرستان دیواندره

نگاه بخشی به برنامه ریزی و کم توجهی به مؤلفه های عمران و توسعه روستایی طی چند دهه گذشته (1384-1327) موجب از هم گسیختگی سلسله مراتبی روابط شهری و روستایی گشته و به تبع آن توسعه نیافتگی روستاهای کشور را به دنبال داشته است. این امر تنها در نظام سکونتگاه های روستایی موجب بروز مسائل و مشکلات فراوانی گردیده است. از جمله این مسائل می توان به کاهش مشارکت روستاییان در سرنوشت خود، پایین بودن اعتماد به نفس، فقدان یک نظام مدیریت مطلوب، بیکاری مفرط، تخلیه روستاها و مهاجرت آنان به سوی شهرها و ایجاد حاشیه نشینی اشاره کرد. اگر چه در به وجود آمدن این مشکلات عوامل متعدد اجتماعی، اقتصادی، فرهنگی و طبیعی دخالت دارد ولی در این مقاله، میزان تاثیر دو عامل اجتماعی؛ سرمایه انسانی وسرمایه اجتماعی در توسعه نیافتگی سکونتگاه های روستایی با پرسش زیر مورد مداقه قرار گرفته است:آیا بین سرمایه اجتماعی و سرمایه انسانی و توسعه نیافتگی روستایی رابطه معنی داری وجود دارد؟
برای یافتن پاسخ و آزمون این سؤال که به عنوان فرضیه تحقیق نیز مطرح بوده است، ابتدا 302 خانوار از 6 آبادی، از سه دهستان بخش کرفتو شهرستان دیواندره به عنوان جامعه آماری انتخاب گردید، سپس داده های موردنیاز از طریق اسنادی و عملیات پیمایشی گردآوری شد، علاوه بر آن از مصاحبه حضوری با خبرگان محلی نیز استفاده گردید. تجزیه و تحلیل داده ها نیز به روش توصیفی و آماری انجام شد. در نهایت نتایج یافته ها، تاثیر سرمایه اجتماعی و انسانی بر توسعه نیافتگی سکونتگاه های روستایی منطقه مورد مطالعه را تایید نمود.