تشبیه و توصیف، دو ویژگی سبکی شعر ابتهاج

استفاده از دو مقوله «تشبیه» و «توصیف» در میان اشعار ابتهاج، درخشش خاصی دارد، به گونه ای که می توان آن ها را از مختصات سبکی این شاعر به شمار آورد. او در بسیاری از موارد برای القای اندیشه های خود در اشعار سنتی و نو از این دو مقوله کمک می گیرد. آنچه در ساختار بلاغی یک اثر، بیش از همه در نظر گرفته می شود، تشبیه است و دیگر عناصر خیال چون استعاره، تشخیص، کنایه و... زیرمجموعه تشبیه به شمار می رود. از سوی دیگر، مطالعه این عنصر بلاغی در «سبک شناسی»، بسیار حائز اهمیت است؛ چون نوع نگاه و برداشت از این پیوندهای ذهنی که ممکن است هر دو حسی، هر دو عقلی و یا یکی حسی و یکی عقلی باشد، در شدت و خفت خیال انگیزی، موثر است و همین مساله خیال انگیزی است که در سبک شناسی می تواند نگرش خاص ایجاد کند و فردی را از دیگری متمایز کند. بسط و گسترش پایه های تشبیه و به کارگیری ابزار زبانی صفت به شیوه های متفاوت، اشعار ابتهاج را برجسته کرده است. در این پژوهش با مطالعه آثار او، شیوه استفاده او از تشبیه و توصیف بررسی می شود.