بررسی وضعیت فعالیت جسمانی زنان شاغل در دانشگاه علوم پزشکی همدان: رابطه بین منافع، موانع، خودکارآمدی و سطوح مراحل تغییر

از دیدگاه سلامتی یکی از مهمترین مشکلات جامعه امروزی کاهش فعالیت فیزیکی مناسب در بین افراد می باشد. فعالیت جسمانی در حد متوسط خطر ابتلاء و مرگ و میر از بیماری های قلبی را کاهش داده و تاثیر بسیار زیادی بر فشار خون بالا، دیابت نوع دو، استئوپروز، سرطان کولون و چاقی داشته است. فعالیت جسمانی همچنین می تواند اثرات مثبت روانی، با کاهش سطح اضطراب و افسردگی داشته باشد و باعث ارتقاء اعتماد بنفس شود. علاوه بر این، مطالعات اپیدمیولوژیک نشان داده که زندگی بدون فعالیت جسمانی میزان مرگ و میر را افزایش می دهد. اما متاسفانه علیرغم فواید زیاد در سلامت جسمانی و روانی بسیاری از افراد فعالیت بدنی به اندازه کافی ندارند. هدف این مطالعه تعیین وضعیت فعالیت جسمانی در بین زنان شاغل می باشد.
این پژوهش یک مطالعه مقطعی می باشد که بر روی 230 زن شاغل در دانشگاه علوم پزشکی همدان انجام شده است؛ نمونه گیری به صورت طبقه بندی با انتساب متناسب از بین معاونت ها و دانشکده های مختلف انجام گردید. ابزار گردآوری اطلاعات در این پژوهش استفاده از پرسشنامه استاندارد بوده است. در نهایت اطلاعات با استفاده از نرم افزار آماری SPSS ویرایش 13 و بهره گیری از آزمون آماری همبستگی اسپیرمن مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت.
نتایج نشان داد که بالغ بر 65 درصد زنان شاغل تحرک کافی نداشتند؛ 7/25 درصد از آنان نامنظم ورزش می کنند و تنها 7/8 درصد بانوان روزانه و بطور منظم ورزش می کنند. بین منافع، موانع، خودکارآمدی و سطوح مراحل تغییر رابطه آماری معنی داری (05/ > P) دیده شد.
با توجه به شیوع بالای بی تحرکی در بین زنان لزوم تشکیل کلاس های آموزشی برای آنان ضروری به نظر می رسد. همچنین پیش بینی مناسب در خصوص تدارک امکانات و تسهیلات مناسب ورزشی برای کارکنان می تواند به ارتقای فعالیت بدنی در بین آنان منجر شود.