مروری بر کارایی پیوند بافت همبند تحت اپی تلیالی در درمان تحلیل های لثه ای کلاس 1 و 2 میلر

هدف از این مطالعه مروری، بررسی کارآیی روش پیوند بافت همبند تحت اپی تلیایی در مقایسه با سایر تکنیک های مطرح در پوشش سطوح ریشه ای عریان بود. این مطالعه به روش کارآزمایی بالینی تصادفی و کنترل شده با دوره پی گیری حداقل شش ماهه که روش پیوند بافت همبند تحت اپی تلیایی (Subepithelial connective tissue graft) را با سایر روش ها در درمان تحلیل های لثه ای مقایسه کردند صورت گرفت. شاخص های مورد قبول برای این بررسی مروری عبارت بودند از: 1- تحلیل کلاس 1 یا 2 میلر با حداقل عمق 2 میلی متر 2- دندان های مورد بررسی، پوسیدگی یا ترمیم نداشته باشند 3- در هر گروه حداقل 10 بیمار مورد ارزیابی قرار گرفته باشند. نتایج نشان داد که کاهش عمق تحلیل به دنبال روش پیوند بافت همبند تحت اپی تلیایی به طور معنی داری در مقایسه با بازسازی هدایت شده بافتی (Guided tissue regeneration) و کاربرد پیوند های آسلولار پوستی بیشتر بود. در مورد تغییرات حد چسبندگی تفاوت معنی داری بین گروه ها وجود نداشت. در تغییرات ایجاد شده در بافت کراتینیزه، در گروه پیوند بافت همبند تحت اپی تلیایی افزایش عرض بافت کراتینیزه در مقایسه با بازسازی هدایت شده بافتی به طور معنی داری بیشتر بود.
نتایج این مطالعه نشان داد که پیوند بافت همبند تحت اپی تلیایی به طور معنی داری باعث پوشش سطح ریشه، افزایش حد چسبندگی و عرض بافت کراتینیزه می شود.