بررسی ارتباط دیادوکوکاینزیس دهانی و شدت بیماری در افراد مبتلا به بیماری پارکینسون فارسی زبان

بیماری پارکینسون شایعترین اختلال حرکتی درجهان است که اختلال گفتارفلجی کم جنبشی را در فرد مبتلا ایجاد می کند. 80 الی90درصداین بیماران از اختلالات گفتاروزبان رنج می برند. تست دیادو یکی ازرایجترین ابزارهای ارزیابی گفتار اختلالات نورولوژیک، درهرنوع و با هر شدتی است.
هدف این پژوهش بررسی ارتباط دیادوکوکاینزیس دهانی با شدت بیماری است.
در این مطالعه مقطعی، تحلیلی و غیرمداخله ای، 27 فرد مبتلا به بیماری پارکینسون، از میان مراجعان کلینیک اختلالات حرکتی بخش مغز و اعصاب مرکز آموزشی درمانی حضرت رسول اکرم به شیوه نمونه گیری دردسترس و با شرط داشتن شرایط ورود به مطالعه انتخاب شدند. ارزیابی میانگین دیادوی تک هجا(شیوه فلچر1972) توسط آسیب شناس گفتار و زبان و ارزیابی شدت بیماری با استفاده از بخش سوم آزمونUPDRSتوسط متخصص مغز و اعصاب انجام شد.دیادو21 فرد سالم که از نظر سن و جنس با بیماران منطبق بودند نیز به عنوان گروه شاهد مورد بررسی قرار گرفت. برای آنالیز داده ها از ضریب همبستگی اسپیرمن و پیرسون وindependent sample t- test استفاده شد.
بین دیادو افراد بیمارو سالم تفاوت معنی داروجود داشت(0.001P<) بین میانگین دیادو تک هجا با شدت بیماری ارتباط معنی داری مشاهده نشد) (0.065،P=0.36 (rs=. به تفکیک هجاها، صرفا هجای /fa/ باشدت بیماری و زیرآزمون گفتار ارتباط معنی دار نشان داد. از میان زیرآزمونهایUPDRS، تنها بخش حرکات ضربه ای پنجه پا(toe tapping) و دیادو با یکدیگر همبستگی مثبت داشتند(0.033، P= 0.412 (rs=. در تفکیک جنسی نیز تفاوتی بین زنان و مردان مشاهده نشد.
بحث:: سرعت دیادو در افراد مبتلا به پارکینسون در مقایسه با افراد سالم کاهش می یابد.جنسیت در میانگین دیادو تک هجا افراد مبتلا به پارکینسون تاثیری ندارد.بین میانگین دیادو تک هجاو شدت بیماری، بر اساسUPDRS-III همبستگی وجود ندارد.