بررسی استرس شغلی در پرستاران بیمارستان های شهر کاشان طی سال 1388

استرس شغلی یکی از عوامل اساسی در کاهش بهره وری در سازمان ها و ایجاد عوارض جسمی و روانی در پرسنل بوده و امروزه در میان کارکنان مراقبت های بهداشتی درمانی بسیار رایج است. هدف از این مطالعه ارزیابی استرس شغلی در میان پرستاران بیمارستان های کاشان می باشد.

این مطالعه توصیفی مقطعی بر روی 190 پرستار با استفاده از پرسش نامه اسیپو انجام گرفت. پرسشنامه شامل دو بخش اطلاعات دموگرافیک و شاخص های استرس شغلی است که در 6 بعد استرس شغلی (بار کاری نقش، بی کفایتی نقش، دوگانگی نقش، محدوده نقش، مسوولیت و محیط فیزیکی) طبقه بندی گردیده است. علاوه بر آن استرس شغلی به 4 طبقه تقسیم گردید: پایین تر از حد طبیعی، طبیعی، متوسط و شدید.

نتایج نشان می دهد که سطح استرس شغلی در 3/95 درصد پرستاران مورد مطالعه در حد طبیعی بوده و ارتباط معناداری بین استرس شغلی و جنس مشاهده نشد. ارتباط بین ابعاد مشتمل بر بی کفایتی، محدوده نقش، مسوولیت و محیط فیزیکی با جنس معنادار بود. به علاوه، بین استرس شغلی و بعضی از عوامل از قبیل سن، سواد، وضعیت تاهل، درآمد و بیمارستان ارتباطی مشاهده نگردید. بیش ترین فراوانی استرس مردان در بعد مسوولیت نقش (2/90 درصد) و در زنان در بعد دوگانگی نقش (9/40 درصد) بوده است.

عطف به نتایج این مطالعه و مقایسه با دیگر مطالعات مشخص گردید که دوگانگی نقش، محدوده مسئولیت و بار کاری از عوامل مهم ایجاد استرس شغلی در پرستاران می باشند.