رابطه میان لپتین و پریودنتیت مزمن

یکی از عملکردهای مهم لپتین در بدن، تنظیم پاسخی ایمنی و التهابی است. در تحقیقی که اخیرا بر روی ارتباط لپتین با بیماری پریودنتال انجام پذیرفته، هیچ ارتباطی گزارش نشده است. بر این اساس ، این تحقیق با هدف تعیین رابطه لپتین و پریودنتیت مزمن متوسط و پیشرفته در مراجعه کنندگان به بخش پریودنتیکس دانشکده دندانپزشکی دانشگاه علوم پزشکی شهید بهشتی صورت پذیرفت.

در مطالعه تحلیلی (Analytical) حاضر،20 نمونه بافت سالم لثه (گروه شاهد) و 20 نمونه بافت مبتلا به پریودنتیت مزمن متوسط و پیشرفته (گروه مورد)، همچنین 5 میلی لیتر نمو خون از هر یک از بیماران مراجعه کننده به بخش پریودنتیکس دانشکده دندانپزشکی دانشگاه علوم پزشکی شهید بهشتی، شامل 55% زن و 45% مرد با میانگین سنی 25/42 سال جمع آوری شد. نمونهی بافت لثه که ضمن جراحیی پریودنتال خارج میند، مورد کشت 72 ساعته بافت قرار گرفتند. در مورد نمونهی خون، بلافاصله اقدام به جداسازی سرم و فریز کردن بعدی آن در دمای 20- درجه سانتیاد شد. سپس با استفاده از روش ELISA، غلظت لپتین و IL-6 در مایع رویی کشت نمونه ها و غلظت لپتین در نمونه های سرم تعیین گردید. جهت انجام آنالیزهای آماری از آزمونی Paired T و wilcoxon signed Ranks test استفاده شد.

در بافت سالم و بیمار لثه به لپتین برخورد نشد. میانگین غلظت IL-6 در بافت سالم و بیمار لثه به ترتیب عبارت بود از pg/ml 72/36 ± 08/81 و pg/ml 71/29 ± 35/90. با وجود آن که غلظت IL-6 در گروه مورد بیش از گروه شاهد بود اما با انجام آزمون T Paired مشخص گردید که اختلاف غلظت IL-6 بین دو گروه مورد و شاهد از نظر آماری معنیار نیست که این نتایج مجددا با استفاده از آزمون آماری wilcoxon مورد یید قرار گرفتند.

براساس یافتهی به دست آمده از این تحقیق چنین نتیجهی میود که لپتین به عنوان یک پروتئین التهابی نقشی در بیماریای پریودنتال ندارد. با توجه به عدم حضور لپتین در هر دو گروه از نمونهای بافت سالم لثه (از لحاظ بالینی) و بافت مبتلا به پریودنتیت مزمن متوسط و پیشرفته، نمیوان لثه را به عنوان یک منبع احتمالی جهت تولید لپتین در نظر گرفت.