تاثیر مراحل بالینی ساخت ترمیم های پرسلنی متصل به فلز بر سلامت پریودنشیم

بیان مساله: سلامت پریودنشیم کلید موفقیت کارهای ترمیمی به شمار می رود و مراحل بالینی ساخت روکش های پرسلنی ممکن است پریودنشیوم دندان های پایه را تحت اثر قرار دهد.
هدف از این پژوهش، بررسی اثرات مراحل بالینی ساخت روکش های پرسلنی متصل به فلز (PFM) بر روی موقعیت لبه ی لثه ی آزاد (FGM)، حد چسبندگی بالینی (CAL: Clinical Attachment Level)، نمایه ی لثه ای (GI) و نمایه ی پلاک (PI) بود.
مواد و در 15 بیمار که نیازمند ترمیم پرسلنی متصل به فلز در دندان پیشین مرکزی فک بالا یا پرمولرهای فک پایین یا بالا بودند (گروه آزمایش)، متغیرهای موقعیت لبه ی لثه ی آزاد، حد چسبندگی بالینی، نمایه ی پلاک و نمایه های لثه ای در مقاطع زمانی پایه (صفر)، تراش (1)، قالبگیری (2)، سیمان نهایی (3)، هفت روز (4)، یکماه (5) و شش ماه (6) پس از سیمان نهایی اندازه گیری شدند. در دندان های مجاور که نیازی به روکش نداشتند (گروه شاهد) نیز اندازه گیری ها انجام گردید. از آزمون تی غیر وابسته (Independent Sample T) و مان ویتنی (Mann-Whitney) به ترتیب برای واکاوی تغییرات متغیرها در طی مراحل و مقایسه ی میزان تغییرات ایجاد شده میان دو گروه استفاده شد. سطح معنادار 05/0 p < تعیین گردید.
اختلاف معناداری در متغیر موقعیت لبه ی لثه ی آزاد در مقطع زمانی 3، حد چسبندگی بالینی در مقاطع زمانی 2، 3 و 6 و نمایه-های لثه ای در مقطع زمانی 6 میان دو گروه دیده شد. همچنین در گروه آزمایش اختلاف معنادار در موقعیت لبه ی لثه ی آزاد در مقاطع زمانی 1، 2 و 3، حد چسبندگی بالینی لثه در همه ی مقاطع زمانی و نمایه ی لثه ای در مقطع زمانی 3 و 6 نسبت به پایه به دست آمد. در گروه شاهد نیز، اختلاف نمایه ی پلاک در مقاطع زمانی 4، 5 و 6 و نمایه ی لثه ای در مقطع زمانی 6 نسبت به پایه معنادار بودند.
مراحل بالینی ساخت روکش های پرسلنی متصل به فلز به گونه ی چشمگیری با از دست رفتن حد چسبندگی بالینی و افزایش نمایه ی لثه ای و افزایش عمق سالکوس به ویژه با گذشت زمان همراه است.