بررسی معیارهای درمان های پریودنتال موفق در دندان های خلفی در کشور ایران با استفاده از روش دلفی

بیان مساله: پریودنتیست ها برای ارزیابی موفقیت درمان های پریودنتالی از نمایه های تعریف شده ای استفاده می کنند، ولی اینکه تا چه اندازه اهمیت هر یک از این عوامل نزد آنها یکسان هستند، مهم است. به گونه ای که همکنون توافقی در مورد اینکه کدام نمایه در تعیین موفقیت درمان مهم تر است، وجود ندارد.

هدف از این پژوهش، تعیین معیارهای موفقیت درمان های پریودنتال با استفاده از روش دلفی (Delphi) بر اساس دانش و مهارت پریودنتیست های با تجربه بود.
مواد و

این پژوهش، یک بررسی مشاهده ای مقطعی بوده که در آن از 15 پریودنتیست در سطح ایران برای تعیین اهمیت تغییر در سطح اتصالات و عمق نفوذ پروب، درگیری فورکا، لقی، پلاک، التهاب و رضایت بیمار پس از انجام درمان پریودنتال در دندان های پشتی بیمار با پریودنتیت مزمن متوسط تا شدید با استفاده از پرسشنامه ی دلفی نظر خواهی شد. پرسش های مطرح شده از پریودنتیست ها شامل اهمیت نسبی این عوامل، حداقل میزان پذیرفتنی برای موفقیت هر یک از آنها و مدت زمانی که لازم است تا این نتایج پایدار بمانند، بود.

پس از انجام دو مرحله از روش دلفی، پریودنتیست ها سطح اتصالات، فرسودگی استخوان و پلاک را به عنوان عواملی بسیار مهم در موفقیت درمان پریودنتال در نظر گرفتند. عواملی همچون نفوذ پروب، درگیری فورکا، التهاب، کارکرد، زیبایی و رضایت بیمار به عنوان عواملی مهم در موفقیت درمان پریودنتال مطرح شدند. اعضای گروه توافق کردند که به دست آوردن اتصالات دست کم به میزان یک میلی متر، کاهش در عمق نفوذ پروب به میزان یک میلی متر، درگیری فورکای درجه یک گلیکمن، لقی درجه یک میلر و نبود تغییر در موقعیت استخوان به عنوان نتایج پذیرفتنی یکسال پس از درمان هستند. در نهایت، پریودنتیست ها ثبات نتایج یک ساله را دست کم به مدت پنج سال پس از درمان قابل قبول دانستند.

این نتایج بیانگر آن است که روش دلفی یک روش کاربردی بوده که می تواند دست کم استانداردهای لازم برای درمان های موفق در دندان های پشتی را با استفاده از نظرات پریودنتیست های ماهر تعیین نمایند.