بررسی ابعاد هشت گانه کیفیت زندگی بیماران دیابتی نوع دوم مراجعه کنده به مرکز دیابت سنندج 1388

دیابت یک بیماری مزمن بوده و یکی از موارد بسیار مهم در امر مراقبت از بیماران مزمن بررسی کیفیت زندگی بیماران است که می تواند به برنامه ریزی در جهت اتخاذ تدابیر پرستاری به منظور ارتقاء سطح کیفیت زندگی آنان کمک نماید.
این مطالعه مقطعی-توصیفی بود که در سال 1388 در مرکز دیابت بیمارستان توحید شهر سنندج بر روی 198 بیمار دیابتی نوع دوم انجام شد. این بیماران به صورت تصادفی در دسترس انتخاب، سپس با مصاحبه حضوری در مورد هر بیمار پرسشنامه SF-36 تکمیل گردید. در نهایت اطلاعات به دست آمده به کمک برنامه آماری SPSS مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت.
در حیطه های هشت گانه نتایج حاصله نشان داد که کیفیت زندگی در بعد جسمی در اکثریت موارد (6/55 درصد) درحد مطلوب، در بعد ایفاء نقش جسمی (7/67 درصد) درحد نامطلوب، در بعد دردهای بدنی (3/45 درصد) نامطلوب در بعد سلامت عمومی (6/45 درصد) نسبتا مطلوب، در بعد انرژی و نشاط (4/35 درصد) نامطلوب، در بعد عملکرد اجتماعی (5/38 درصد) نسبتا مطلوب، در بعد ایفای نقش عاطفی (8/75 درصد) نامطلوب و نهایتا بعد سلامت روحی و روانی (5/49 درصد) در حد نسبتا مطلوب بود. برای ارزیابی کیفیت زندگی بر حسب برخی مشخصات دموگرافیک، «آزمون آماری ANOVA» انجام گردید که نشان دهنده ارتباط معنی دار آماری سن با عملکرد جسمی (04/0>p) و درد بدنی (03/0>p)، وضعیت تحصیلات با دو حیطه ایفای نقش جسمی (0009/0> p) و ایفای نقش عاطفی (001/0>p) و شغل با ایفای نقش جسمی (02/0>p)، نوع بیمه با ایفای نقش جسمی (001/0>p) و سلامت روحی و روانی (03/0>p) و در نهایت نمایه توده بدنی (BMI) با ایفای نقش عاطفی (03/0>p) و سلامت روحی – روانی بود (01/0>p)، هم چنین آزمون آماری (t test) نشان دهنده ارتباط معنی دار بین جنس و عملکرد جسمی (001/0>p) و ایفای نقش عاطفی بود (03/0>p).
نتایج این مطالعه نشان داد که کیفیت زندگی اکثر واحدهای مورد مطالعه در سطح متوسط می باشد. در راستای بهبود کیفیت زندگی بیماران مذکور پیشنهاد می گردد برنامه ریزان و مدیران به امر حمایت جسمی، روانی و اجتماعی آنان توجه کافی مبذول دارند.