بررسی ماهیت حقوقی نحله

هبه به معنای اعم عبارت است ازاینکه شخصی چیزی از مال خود را به صورت مجانی و بدون عوض به غیر تملیک کند و به معنای اخص قید هایی دارد که شامل هر بخششی نمی شود. قانونگذار مواد 795 تا 807 قانون مدنی را به عقد هبه اختصاص داده است. هبه از عقود معین و دارای شرایط خاص انعقاد است. در آیه 4 سوره نساء از مهریه زن به نحله تعبیر شده است؛ در بند ب تبصره 6 ماده واحده طلاق، حق جدیدی به عنوان نحله (بخشش) برای زوجه مطلقه پیش بینی شده که تا تصویب این قانون، در ایران سابقه تقنین نداشته است ونحله نیز در اصطلاح به معنای هبه وهدیه از روی طیب نفس می باشد. با توجه به ماهیت هبه، آیا ماهیت مهریه و نحله با هبه یکسان است؟ ماهیت مهریه در فقه و حقوق اختلافی است و از 5 دیدگاه مختلف، یکی از آنها مستندا به آیه 4 سوره نساء مهریه را هدیه دانسته است، به نظر می رسد در صورت پذیرش این نظریه، مهریه و یا حداقل مهرالمسمی شرایط و ویژگی های هبه را داشته باشد، اما در رابطه با نحله (بخشش) که در ماده واحده مربوط به طلاق ذکر شده است، با توجه به این که خطاب قانونگذار به دادگاه می باشد و در این بند از رضایت زوج به عنوان مهم ترین ویژگی هبه که ارادی بودن آن است ذکری نشده است، نمی توان آنرا هبه به معنای اخص قانونی دانست، ولی با توجه به اینکه قانونگذار صراحتا این حقوق مالی زوجه مطلقه را نحله (بخشش) نامیده است به ناچار باید آن را به عنوان یک هبه (بخشش) اجباری پذیرفت.