درآمدی بر تاریخ داروشناسی در ایران

دارو‌شناسی بخش حایز اهمیتی از طب سنتی است که در پیش‌برد آن دانشمندان بزرگی نقش داشته‌اند. «ماتریا مدیکا» اثر مشهور دیوسکوریدس (قرن اول م) توسط اصطفت بن باسیل، از یونانی به عربی بر گردانده شد و توسط حنین بن اسحاق تصحیح و تحت عنوان هیولی الطب فی الحشایش و السموم، در قرن سوم در اختیار دانشمندان مسلمان قرار گرفت و شرح‌های مختلفی بر آن نوشته شد. ابن بیطار صاحب الجامع المفردات، بزرگ‌ترین گیاه شناس جهان اسلام بر شمرده می‌شود. اثر او به زبان‌های لاتینی، آلمانی، ترکی و فرانسوی ترجمه شده است. از دیگر دانشمندانی که صاحب مباحث یا کتاب مستقل دارو‌شناسی بوده‌اند می‌توان به علی ابن ربن طبری (در فردوس الحکمه)، رازی (در الحاوی فی الطب و المنصوری)، هروی (الابنیه به زبان فارسی)، ابن سینا (در القانون فی الطب)، بیرونی (الصید نه فی الطب)، جرجانی (ذخیره خوارزمشاهی). شاپوربن سهل صاحب قدیمی‌ترین فارما کوپه القرابادین) و از شاگردان مکتب جندی شاپور، حاج زین العطار (اختیارات بدیعی)، حکیم مومن تنکابنی (تحفه) و عقیلی خراسانی (مخزن الادویه) اشاره نمود.