بررسی وضعیت اشتغال اعضای کانون ناشنوایان شهر تهران

شغل نقش مهم و ارزشمندی در امنیت روانی، فردی، اجتماعی و اقتصادی انسان دارد. وضعیت شغلی ناشنوایان می تواند در ایجاد بهداشت فردی و اجتماعی این گروه مفید باشد. از این رو پژوهش حاضر با هدف بررسی وضعیت اشتغال به کار ناشنوایان عضو کانون ناشنوایان انجام شد.
پژوهش حاضر روی اعضای کانون ناشنوایان شهر تهران با استفاده از پرسش نامه محقق ساخته در سه قسمت مجزا شامل داده های اولیه، ارزیابی وضعیت اشتغال و ارزیابی نگرش ناشنوایان مورد بررسی قرار گرفت. به منظور تحلیل داده ها از روش های آمار توصیفی استفاده شد.
نتایج در سه بخش مجزا حاکی از آن است که بخش عمده ای از جامعه کانون ناشنوایان را جوانان تشکیل می دهند که 68 نفر از آنها زن (5/52%) و 53 نفر از آنها مرد (5/47%) بودند؛ 2/56 درصد افراد بیکار و 8/43 درصد شاغل بودند و دارای مشکلاتی اعم از عدم ارائه تسهیلات مرتبط با معلولیت (5/14%)، مشکل در برقراری ارتباط در محیط کار (4/9%)، دستمزد کمتر از سایرین (افراد عادی) به دلیل معلولیت (4/12%)، دوری مسافت (4/15)، تناسب محیط کار با ناشنوایی (4/11%)، رفتار نامناسب همکاران (2/13%)، رفتار نامناسب مدیر (5/12%) و تبعیض به علت معلولیت (2/11%) بوده اند؛ نگرش ناشنوایان در تمام موارد مثبت و 90 درصد آنها شغل را یکی از ضروریات زندگی و در مقابل 10 درصد آن را غیرضروری دانسته اند.
تعداد بسیار زیادی از ناشنوایان بیکار بودند، و لازم است در سیاست های موجود برای تسهیل اشتغال به کار این گروه بزرگ از معلولین تجدید نظری صورت گیرد.