اثربخشی مقابله درمانگری بر احساس تنهایی زنان نابارور

پژوهش حاضر تعیین درجه تاثیر مقابله با تنیدگی بر احساس تنهایی زنان نابارور بود. روش پژوهش نیمه تجربی با طرح پیش آزمون، پس آزمون و پیگیری پس از 3 هفته بود. از بین 200 زن نابارور مراجعه کننده به درمانگاه ناباروری دکتر چوبساز در کرمانشاه، 40 زن نابارور داوطلب شرکت در پژوهش شدند، و به صورت تصادفی در دو گروه آزمایش و گواه جای گرفتند. در مرحله پیش آزمون هر دو گروه همزمان به مقیاس های احساس تنهایی راسل، پپلاو و کورتونا (1980) و نسخه کوتاه افسردگی بک (2000) جهت تعیین روایی مقیاس احساس تنهایی، پاسخ دادند. در مرحله بعد، در گروه آزمایش طی 8 جلسه 120 دقیقه ای هفته ای یک جلسه، مقابله درمانگری ارائه شد و در گروه گواه مداخله ای صورت نگرفت. سپس هر دو گروه به طور همزمان در مرحله پس آزمون و پیگیری بعد از 3 هفته با مقیاس احساس تنهایی آزمون شدند. به منظور تجزیه و تحلیل اطلاعات از تحلیل واریانس اندازه گیری مکرر، استفاده شد. نتایج نشان داد تفاوت بین نمرات احساس تنهایی و زیر مقیاس های انزوا، اجتماعی بودن، نداشتن فردی صمیمی و احساس تنهایی آزمودنی ها در پیش آزمون، پس آزمون و پیگیری بین دو گروه آزمایش و گواه معنادار است. مقابله درمانگری می تواند روش موثری برای کاهش احساس تنهایی، انزوا و افزایش ارتباطات اجتماعی زنان نابارور باشد.