عرفان و قدرت سیاسی

معلول شرایط تاریخی، اجتماعی دانستن عرفان، نفی رابطه عرفان و قدرت سیاسی، مخرب دانستن این رابطه در صورت وجود، سه وجه سلبی دیدگاه های منتقدان در قبال رابطه عرفان و قدرت سیاسی است. به نظر می رسد این دیدگاه ها پیش از اینکه معلول پژوهشی آزاد و رها از پیش فرض های ذهنی باشند، درگیر تنگناهای متدولوژیک و معرفتی اندیشه غربی بوده اند. پیش ساخته هایی ذهنی که با تطبیق بی قواره مسئله بومی اسلامی با تجربیات اندیشه ای اجتماعی غربی مسیر تحلیل را به اشتباه می برد. از این رو، نگارنده در این مقاله ضمن نقد این دیدگاه ها قائل به نسبت وجودی بین عرفان در وجوه اندیشه ای و اجتماعی با قدرت سیاسی است. نسبت وجودی بدین معناست که وقوف بر حقیقت تکلیف سیاسی بر ذمه عارف می گذارد.