بررسی تاثیر بکارگیری مدل مراقبت مشارکتی بر کیفیت زندگی بیماران مبتلا به نارسایی قلبی

نارسایی قلبی یکی از مهمترین و شایعترین بیماری هایی است که با وجود پیشرفتهای پزشکی هنوز از مشکلات عمده نظام های بهداشت و درمان است. امروزه یکی از اهداف برنامه های مراقبت پرستاری، بهبود کیفیت زندگی بیماران مبتلا به نارسایی قلبی است. هدف از این مطالعه ارزیابی تاثیر مدل مراقبت مشارکتی بر کیفیت زندگی بیماران نارسایی قلبی بود.
در این مطالعه از نوع کارآزمایی بالینی 90 نفر از بیماران مبتلا به نارسایی قلبی بستری در بخش های ویژه ی بیمارستان های وابسته به دانشگاه علوم پزشکی کرمان در سال 1389 به صورت نمونه گیری در دسترس انتخاب و به صورت تصادفی به دو گروه مساوی 45 نفری آزمون و کنترل تقسیم شدند. برای سنجش کیفیت زندگی(متغیر وابسته) از پرسشنامه استاندارد شده کیفیت زندگی در بیماران نارسایی قلبی، حاوی 22 سوال در مورد سه بعد اصلی کیفیت زندگی (جسمی، روحی روانی و اجتماعی اقتصادی) استفاده شد. مداخله در طول سه ماه در گروه آزمون طبق مراحل طراحی شده در مدل مراقبت مشارکتی اجرا شد. نتایج پس از جمع آوری توسط نرم افزار SPSS18 با استفاده از آزمون های آماری t زوجی، t مستقل و آنالیز واریانس تجزیه و تحلیل شدند.
بین میانگین کلی کیفیت زندگی (از 7/10±11/60 به 6/8±43/35 در گروه آزمون و از 3/7±63/45 به 9/11±42/57 در گروه کنترل) و نیز ابعاد آن (جسمی، روحی روانی و اجتماعی اقتصادی) در دو گروه آزمون و کنترل تفاوت آماری معنی داری نشان داده شد (05/0p<).
نتایج حاکی از آن است، در گروه آزمون که بر اساس مدل مراقبت مشارکتی تحت مراقبت و درمان قرار گرفته اند میانگین نمرات کیفیت زندگی در هر سه بعد نسبت به گروه کنترل، بهبودی معنی داری یافته است و استفاده از این مدل در مراقبت و درمان بیماران نارسایی قلبی توصیه می شود.