تاثیر تمرین ویبریشن(WBV) روی عناصر آمادگی جسمانی مرتبط با مهارت دختران دانشجوی ورزشکار و غیر ورزشکار

هدف این پژوهش تعیین تاثیر تمرین ویبریشن (WBV) بر عوامل آمادگی جسمانی مرتبط با مهارت دختران دانشجوی ورزشکار و غیر ورزشکار دانشگاه تهران می باشد. با این هدف 40 دانشجوی داوطلب(20 ورزشکار و 20 غیر ورزشکار)، با میانگین سنی 53/1±62/21 کیلوگرم، قد 54/5±33/165 سانتی متر، وزن 55/5±36/59 کیلوگرم و BMI 42/1±33/21 کیلوگرم بر متر مربع دانشگاه تهران به صورت داوطلبانه انتخاب شدند. گروه ورزشکار و غیر ورزشکار هر کدام به صورت تصادفی به دو گروه مساوی تجربی(10n=) و کنترل(10n=) تقسیم شدند. برنامه تمرین WBV شامل سه هفته(3 جلسه در هفته) بود که جلسات با 5 وهله یک دقیقه ای(یک دقیقه تمرین WBV و یک دقیقه استراحت) آغاز و تا 8 وهله افزایش پیدا کرد. شدت این تمرین با فرکانس HZ40 و دامنه mm 10 تنظیم گردید. به منظور بررسی تاثیر تمرین WBV، 7 آزمون پرش سارجنت و مارگاریا – کالمن(برای سنجش توان بی هوازی)، سرعت 40 یارد،9×4 متر و 505(برای سنجش چابکی)، زمان عکس العمل پایین تنه و استروک (برای سنجش تعادل) در ابتدا و پس از سه هفته تمرین انجام شد. سپس داده های بدست آمده با استفاده از آمار توصیفی و استنباطی ANOVA، آزمون t همبسته و آزمون t مستقل تجزیه و تحلیل شد. نتایج پژوهش نشان داد سه هفته تمرین ویبریشن تاثیر معنی داری بر عوامل پرش عمودی(03/0=P)، توان بی هوازی آزمون مارگاریا(005/0=P)، سرعت عکس العمل(03/0=P) در ورزشکاران و همچنین ارتفاع پرش(009/0=P)، سرعت(003/0=P) و تست چابکی 505(016/0=P) در غیر ورزشکاران داشته است و در گروه های کنترل ورزشکار و غیر ورزشکار تغییر معنی داری در عوامل مورد مطالعه حاصل نشد.