رابطه بین توان هوازی با توانایی تکرار های سرعتی در فوتبالیست های جوان نخبه

اساسی ترین شرط موفقیت در بیشتر ورزشهای تیمی اجراهای انفجاری است. به همین دلیل دانشمندان علوم ورزشی معتقدند که توانایی اجرای فعالیت های تناوبی شدید با بازیافت کوتاه مدت و حداقل افت سرعت در ورزشهایی چون فوتبال با ماهیتی تناوبی از اهمیت بالایی برخوردار است. هدف اصلی این مطالعه تعیین رابطه بین توان هوازی با توانایی تکرارهای سرعتی در فوتبالیست های جوان نخبه بود. بدین منظورتعداد 23 نفر با میانگین قد43/4±21/175 سانتی متر، وزن25/5±30/68 کیلوگرم، سن 73/0± 52/17 سال و حداکثر اکسیژن مصرفی 86/3±67/49 میلی لیتر/ کیلو گرم/ دقیقه ازبین 6 تیم لیگ دسته اول جوانان شهر تهران که به قید قرعه و به صورت خوشه ایانتخاب شده بودند به صورت در دسترس انتخاب و مورد مطالعه قرار گرفتند. برای ارزیابی حداکثر اکسیژن مصرفی (Vo2max) از پروتکل ورزشی فزاینده تا سر حد خستگی روی تردمیل و با استفاده از دستگاه تجزیه و تحلیل گازهای تنفسی استفاده شد و توانایی تکرارهای سرعتی(RSA) نیز بوسیله آزمون میدانی RAST اندازه گیری شد. میزان تجمع لاکتات قبل و بلافاصله بعد از پروتکلRSA نیز اندازه گیری شد. برای تجزیه و تحلیل داده ها از روش آماری ضریب همبستگی پیرسون در سطح معنی داری 05/0>P استفاده شد. نتایج نشان داد که بینVo2max با شاخص افت سرعت (75/0p=، 068/0=r)، زمان کل فعالیت های سرعتی (909/ p=، 025/0- =r) و ضربان قلب ریکاوری (301/0، p=225 /0- =r) و همچنین بین تجمع لاکتات با شاخص افت سرعت (458/0، p=163/0=r) رابطه معنی داری وجود ندارد. به طور کلی نتایج این تحقیق بیانگر این مسئله است که Vo2max و تجمع لاکتات تنها شاخص ملاک برای پیش بینی توانایی تکرارهای سرعتی در فوتبالیست های جوان نخبه نیست و عوامل دیگری چون خاصیت بافری یون هیدروژن، میزان گلیکوژن عضله، دانسیته مویرگی، حجم و تعداد میتوکندری و آنزیم های اکسیداتیو نیز می توانند در تکرار فعالیت های سرعتی نقش داشته باشند.