طراحی الگوی سازگاری در پرستاران بازنشسته

افزایش تعداد بازنشستگان و ارتقاء امید به زندگی منجر به افزایش سال های بازنشستگی شده است، وضعیت پرستاران بازنشسته ایرانی با پرستاران در سایر کشورها متفاوت به نظر می رسد، همچنین الگویی برای سازگاری پرستاران با بازنشستگی تبیین نشده است، هدف این مطالعه طراحی الگوی سازگاری در پرستاران بازنشسته می باشد.
این مطالعه به صورت کیفی و تئوری زمینه ای بوده و 20 پرستار بازنشسته شهر سمنان ابتدا به روش نمونه گیری هدفمند و سپس نظری در مطالعه مشارکت نموده اند. روش اصلی جمع آوری داده ها، مصاحبه نیمه سازمان یافته و یادداشت های عرصه بود. داده ها از شروع مطالعه به صورت هم زمان جمع آوری، کدگذاری و به روش تحلیل مقایسه ای مداوم اشتراوس و کوربین تحلیل می شد. طی دو مرحله ابتدا با استفاده از روش تئوری زمینه ای، تجارب پرستاران در سازگاری با بازنشستگی تبیین گردیده، سپس با استفاده از یافته های این تئوری زمینه ای و مرور متون، الگوی سازگاری در پرستاران بازنشسته، به روش واکر واوانت طراحی گردیده است.
گام های الگوی سازگاری با بازنشستگی شامل آماده سازی بازنشستگی، تقویت بازسازی هویت، استفاده بهینه از عوامل پشتیبان، توجه به تعاملات منفی و فراهم نمودن تسهیلات به منظور عادی شدن زندگی آن ها می باشند.
نتیجه گیری کلی: از آنجا که بازنشستگی یک انتقال ساده و یک مرحله ای نیست، بلکه یک فرآیند سازگاری است که طی زمان انجام می شود. این الگو می تواند در کمک به بازنشستگی و کنترل عوارض تنش زا و عدم تعادل در زندگی بازنشستگان کاربردی بوده و به پرستاران در سازگاری با بازنشستگی کمک نماید.