مقایسه استحکام شکست و قابلیت ترمیم مجدد شش روش ترمیم پرمولرهای فک بالای اندو شده

بازسازی بافت سخت دندانی بعد از درمان ریشه وظیفه ای مهم و مشکل برای یک دندانپزشک است. طبق نظر کلی، دندان های درمان ریشه شده کیفیت کمتری داشته، شکننده تر و مستعد شکست و ترک می باشند. هدف از مطالعه حاضر مقایسه روش های مختلف ترمیم پرمولر های فک بالا اندو شده با حفرات مزیواکلولوز و دیستالی(MOD)، از نظر استحکام شکست بود.
در این مطالعه تجربی- آزمایشگاهی تعداد 90 دندان پرمولر ماگزیلاری سالم بدون پوسیدگی جمع آوری شدند و بعد از درمان ریشه، برای تمام آنها حفره MOD با عرض 3/2 فاصله نوک کاسپ ها تهیه و به شش گروه تقسیم شدند. در گروه I هر دو کاسپ کوتاه و حفره جهت انله کامپازیت لابراتواری آماده سازی گردید. در گروه II: آماده سازی مانند گروه قبلی انجام شد، ولی از انله پرسنلی جهت ترمیم استفاده شد. در گروه III: فقط کاسپ پالاتال mm 2 کوتاه شد، یک پین نیمه افقی در کاسپ باکال قرار گرفت و با آمالگام ترمیم شد. گروه IV: همانند گروه III آماده سازی و از کامپازیت خلفی جهت ترمیم استفاده شد. گروه V حفرات MOD با آمالگام و در گروه VI همان حفرات با کامپازیت خلفی ترمیم شد. دندان ها در تمام گروه ها در معرض ترموسایکلینگ و بارهای مکانیکال قرار گرفتند و سپس نمونه ها در دستگاه با سرعت mm/min5/0 تحت نیروی استاتیک واقع شدند تا شکست ایجاد شود. نوع شکست با استفاده از استرئو میکروسکوپ مشخص و برطبق سه طبقه بندی، شکست کوهزیو در دندان، شکست کوهزیو در ترمیم و شکست Mixed تقسیم شد. اعداد مربوط به نیروی لازم برای شکست گردآوری شدند. از تست ANOVA برای مقایسه میانگین ها و از تست Tukey برای به دست آوردن اختلاف میان گروه ها استفاده شد.
تست ANOVA اختلاف معنی دار بین گروه ها را نشان داد (001/0P<). تست Tukey نشان داد مقادیر استحکام شکست در گروه های اول، دوم و چهارم به نحو معنی داری بالاتر از سایر گروه هاست. گروه اول نیز بیشترین شکست زیر CEJ را نشان داد.
دندان های پرمولر فک بالا درمان ریشه شده با حفرات وسیع MOD می توانند باانله پرسلن و کامپازیت غیرمستقیم و پین نیمه افقی همراه با کامپازیت، ترمیم های موفقی باشند.