تاثیر کودهای زیستی و سبز (گندم زمستانه) در ترکیب با منبع تلفیقی نیتروژن (شیمیایی - دامی) بر خصوصیات کمی و کیفی آفتابگردان

به منظور بررسی خصوصیات کمی و کیفی آفتابگردان (Helianthus annuus L.) تحت تاثیر کود زیستی و گندم زمستانه به عنوان کود سبز در ترکیب با منبع تلفیقی نیتروژن (شیمیایی– دامی)، آزمایشی در سال زراعی 1387 در مزرعه تحقیقاتی دانشکده کشاورزی دانشگاه تربیت مدرس تهران اجرا گردید. این آزمایش به صورت کرت های یک بار خرد شده در قالب طرح بلوک های کامل تصادفی با سه تکرار به اجرا در آمد. عامل اصلی 7 سطح کود شامل: F1 (100درصد دامی)، F2(25درصد شیمیایی و75درصد دامی)، F3(50درصد شیمیایی و50درصد دامی)، F4(75درصد شیمیایی و25درصد دامی)، F5(100درصد شیمیایی)، F6(کود سبز و 50درصد شیمیایی و50درصد دامی)، F7(کود سبز و 25درصد شیمیایی و 75درصد دامی) و تیمار با باکتری های افزاینده رشد (ازتوباکتر و آزوسپریلوم) به عنوان عامل فرعی در 2 سطح شامل: I1(بذرهای تلقیح شده) و I0(بذرهای تلقیح نشده) بود. نتایج به دست آمده نشان داد که عملکرد دانه، بیولوژیک و اجزای عملکرد به طور معنی داری در سیستم های تغذیه تلفیقی بیشتر از سایر سیستم های شیمیایی و آلی بود. تیمار F6 در بین تیمارهای سیستم تغذیه عملکرد دانه (5/3034 کیلوگرم در هکتار)، وزن طبق (06/90 گرم)، قطر طبق (40/19 سانتی متر)، وزن هزار دانه (99/67 گرم) و تعداد دانه در طبق (5/925) بیشتری را به خود اختصاص داد (F6>F3>F4>F7>F2>F5>F1). تلقیح بذرها با باکتری های افزاینده رشد موجب بهبود اجزای عملکرد، عملکرد دانه و بیولوژیک، درصد پروتئین و روغن و بهبود کیفیت روغن آفتابگردان در مقایسه با تیمار شاهد شد. با افزایش سهم کود دامی در سیستم های مختلف تغذیه و با استفاده از کود‎زیستی باکتریایی، میزان اسیدهای چرب اشباع به طور معنی داری کاهش و اسیدهای چرب غیر اشباع (اولئیک و لینولئیک) افزایش یافتند.