بررسی ارتباط بین مدت زمان نگهداری فرآورده های خونی مصرف شده با ناخوشی و مرگ و میر پس از عمل در بیماران کاندید عمل بای پاس عروق کرونر

نتایج متناقضی در مورد عوارض ناشی از تزریق خون با مدت زمان طولانی ذخیره سازی پس از جراحی وجود دارد. در این مطالعه به بررسی بالینی این عوارض و ارتباط آن با ناخوشی و مرگ و میر پس از جراحی بای پاس عروق کرونر پرداخته شد.
این مطالعه ی توصیفی مقطعی در سال 1389 در مرکز قلب چمران اصفهان بر روی 100 نفر از بیماران کاندید بای پاس عروق کرونر انجام گردید. عوارض تزریق گلبول های قرمز فشرده که به مدت بیش از 14 روز ذخیره شده بود (خون کهنه)، در مقایسه با گلبول های قرمز فشرده که به مدت کمتر از 14 روز ذخیره شده بود (خون تازه)، مورد بررسی و مقایسه قرار گرفت. عوارض کلیوی از طریق آزمایشات نیتروژن اوره خون، کراتینین و عوارض کبدی از طریق PT (Protrombin time)، PTT (Partial thromboplastin time) و نیز مدت زمان بستری در بخش مراقبت های ویژه و مدت زمان ونتیلاسیون و نیز مرگ و میر پس از عمل در دو گروه بررسی و مقایسه گردید.
عوارض کلیوی به طور معنی داری در دریافت کنندگان خون کهنه بیشتر بود (001/0 > P). همچنین افزایش آزمایشات انعقادی نظیر PTT (007/0 > P) و میزان خون ریزی پس از عمل (003/0 > P) در دریافت کنندگان خون کهنه بیشتر بود؛ ولی تغییرات میزان هموگلوبین (201/0 = P)، میزان هماتوکریت (227/0 = P) و پلاکت (632/0 = P) و نیز میزان مرگ و میر پس از عمل در دو گروه تفاوتی نداشت.
نتایج مطالعه ی فعلی نشان داد، نگهداری خون به مدت بیش از 14 روز همراه با افزایش عوارض پس از عمل بود که با نتایج مطالعات قبلی همخوانی داشت. بنابراین توصیه می شود در صورت نیاز به انتقال خون حین و پس از جراحی بای پاس عروق کرونر از خون تازه استفاده گردد.