مقایسه ی میزان چگالی ماده ی معدنی استخوان بیماران و جانبازان دچار آسیب نخاعی ورزشکار و غیر ورزشکار

هدف از این پژوهش، اندازه گیری میزان چگالی ماده ی معدنی استخوان (Bone mineral density یا BMD) در جانبازان و معلولین ورزشکار بسکتبالیست، وزنه بردار و شناگر و مقایسه ی آن ها با یکدیگر و با گروه معلولین و جانبازان کم تحرک بود.
آزمودنی های این پژوهش، 35 نفر از جانبازان و معلولین آسیب نخاعی استان اصفهان بودند که شامل 10 نفر ورزشکار بسکتبالیست، 8 نفر ورزشکار وزنه بردار، 5 نفر ورزشکار شناگر و 11 نفر از معلولین آسیب نخاعی کم تحرک بودند. با استفاده از روش جذب اشعه ی ایکس با دو انرژی، تراکم استخوانی گردن استخوان ران و مهره های کمری 2 تا 4 اندازه گیری شد. همچنین سطوح کلسیم، فسفر، کراتینین، آلبومین، آنزیم آلکالین فسفاتاز و هورمون محرک تیرویید در سرم آن ها در حالت ناشتا اندازه گیری گردید.
تعداد 10 بسکتبالیست با میانگین سنی 47/5 ± 3/46 سال، 8 وزنه بردار با میانگین سنی 13/2 ± 37/43 سال، 5 شناگر با میانگین سنی 54/5 ± 40/49 سال و 11 معلول آسیب نخاعی کم تحرک با میانیگن سنی 88/5 ± 27/53 سال بررسی شدند. نتایج تحقیق نشان داد که هیچ تفاوت معنی داری در تراکم استخوان نواحی اندازه گیری شده بین گروه های تحت بررسی وجود نداشت و بین عوامل خونی اندازه گیری شده به جز کراتینین با تراکم استخوانی نواحی اندازه گیری شده رابطه ای مشاهده نشد. نتایج آزمون همبستگی Pearson نشان داد که بین دوره ی آسیب با تراکم استخوانی گردن استخوان ران پای چپ (001/0 > Pو 53/0- = r) و مهره های کمری (02/0 > P و 35/0- = r) همبستگی منفی وجود داشت.
نتایج تحقیق نشان داد که تراکم استخوانی ورزشکاران جانباز و معلول آسیب نخاعی تفاوت قابل توجهی از نظر آماری با افراد معلول کم تحرک نداشت. به نظر می رسد که طول دوره ی آسیب دیدگی تاثیر بیشتری بر میزان تراکم استخوانی دارد و در پژوهش های بعدی بهتر است که آزمودنی ها از نظر تاریخ آسیب دیدگی همتاسازی شوند.