جایگاه خط منحنی در نقوش ایرانی

در نزد مردمانی که ذوق و سلیقه ی آنان در بیان احساسهایشان به شعر می انجامد، بی شک در خامه ی هنرمندانی که از آن فرهنگ نمو یافته اند، به رانش و رقصی پرحس، در طرح و خط هایشان نیز می نشیند. حال اگر قومی بر سر کلمه ای و خواستگاهی در طول قرن ها وفادار بماند، می تواند پیوندهای نزدیک و علایق مشترکی را در نمود ترسیمی خود با آن احساس ها، در طول دوره ها دنبال کند، که از یک روح مشترک حاصل آمده باشد. بروز این علاقه نسبت به نوع طرح خطی و چگونگی ترسیم خاص آن در بستر تاریخ است، که، به نماد و مشخصه ی قومی می رسد تا شناسنامه و پایه کلی و اساسی طرح های ایرانی گردد. در طرح ها و نقش های ایرانی گونه ای «رویش» و«حرکت» وجود دارد که به وسیله نوع خاصی از خط به بیننده القا می شود، تا نقوش را برای مخاطب «فرازمانی» بنمایاند. انتخاب و بررسی این خط اساسی، که در بستر قوس و منحنی شکل گرفته است می تواند نشان دهنده ی سلیقه خاص قومی و تباری یک سرزمین باشد. این پژوهش خواهان آن است که به پرسش های زیر پاسخ دهد. 1- آیا خط و طرحی ثابت که مناسب با سلیقه فردی و تباری ایرانیان باشد وجود دارد؟ 2- این طرح و فرم خطی از چه اجزایی تشکیل یافته و چه مفهومی را دربر دارد؟