بررسی زمان قابل استفاده شدن فیستول های شریانی وریدی تعبیه شده برای بیماران با بیماری مزمن کلیه و ارتباط آن با بیماری های زمینه ای

دسترسی عروقی جهت انجام همودیالیز برای بیماران دچار بیماری کلیوی کاملا«حیاتی است. معمولا بیمارانی که تحت همودیالیز قرار می گیرند، باید برای قرار دادن فیستول های شریانی وریدی تحت عمل قرار گیرند. در این مطالعه زمان قابل استفاده شدن فیستول های شریانی وریدی تعبیه شده برای بیماران با بیماری مزمن کلیه و ارتباط آن با بیماری های زمینه ای مورد بررسی قرار گرفته است.
در این مطالعه به روش مقطعی با رویکرد آینده نگر 87 بیمار که تحت عمل جراحی تعبیه فیستول شریانی وریدی قرار گرفته بودند، بررسی شدند. محل فیستول در تمام بیماران حفره آرنجی (Antecubital) با استفاده از پروگزیمال شریان رادیال بود و فاصله جراحی تا زمان شروع اولین دیالیز به عنوان زمان قابل استفاده شدن فیستول (Maturation Time) در نظر گرفته شده و رابطه آن با عوامل خطرزا برای آترواسکلروز، دیابت، هیپرتانسیون، دیس لیپیدمی، سابقه بیماری های قلبی عروقی و علت نارسایی بیماری کلیوی بررسی شد.
26 بیمار (9/29%) مونث و 61 بیمار مذکر (1/70%) وارد مطالعه شدند. میانگین زمان قابل استفاده شدن فیستول در بیماران تحت مطالعه 4/2±6/5 هفته بود. زمان قابل استفاده شدن فیستول در بیماران دیابتی و غیر دیابتی به ترتیب 4/2±1/6 و 2/2±9/4 هفته (P=0.016)، در بیماران دارای و فاقد سابقه بیماری قلبی به ترتیب 5/2±8/6 و 1/2±1/5 هفته (P=0.001)، در بیماران دارای فشار خون متوسط شریانی کمتر از 110 و مساوی 110 و بیشتر به ترتیب میلی متر جیوه 4/2±1/6 و 8/0±6/3 هفته (P=0.001) بود. ضریب همبستگی میان سن بیماران با زمان قابل استفاده شدن فیستول 453/0 محاسبه شد که نشان از رابطه معنی دار داشت.