مقایسه بروز پروتئین p53 در گروه پرتوکاران با گروه شاهد

تنش های گوناگون نظیر پرتوهای یونیزان می توانند موجب افزایش آسیب های سلولی به خصوص در بخش هسته آن یعنی DNA گردند. برای محافظت از این گونه آسیب ها، ژن های تنظیمی طبیعی مانند ژن سرکوب کننده تومور Tp53 وارد عمل می گردند. دراین ارتباط، در بین شاغلین پرتوکاری که همواره با دوزهای پایینی از پرتوهای یونیزان سروکار دارند، این ژن بررسی و میزان بروز آن با گروه کنترل مقایسه شد.
در این مطالعه تحلیلی، با استفاده از کیت الایزا، مقدار پروتئین p53 سرم خونی در 42 فرد پرتوکار و 16 فرد شاهد اندازه گیری شد. بررسی های آماری توسط روش student t-test انجام گرفت. به عنوان گروه پرتوکار از شاغلین سازمان انرژی اتمی ایران (با میانگین سنی 3/1 ± 8/37 سال) دعوت به همکاری شد. به عنوان گروه شاهد نیز داوطلبینی که از نظر سن، جنس و عادات سیگار کشیدن با گروه پرتوکار تطابق داشتند (با میانگین سنی /2 ± 5/34 سال)، انتخاب گردیدند. از 2 سی سی خون هپارینه هر فرد، سرم آن توسط سانتریفوژ استخراج شد.
بیان ژن p53 در گروه پرتو کار به طور معنی داری بالاتر از گروه شاهد بود(0225/0= p). علاوه بر این، سابقه کار پرتوکار و یا مصرف سیگار تاثیری بر میزان بیان این ژن نداشته است.
دوزهای پایین و مستمر پرتوهای یونیزان نقش به سزایی در افزایش بیان ژن p53 در بین شاغلین پرتوکار داشته است. و این در حالی است که بر اساس نتایج ثبت شده در دوزیمتری فردی این افراد، دوز دریافتی در محدوده دوز مجاز سالانه برای پرتوکاران بوده است. این مسئله موید این موضوع است که پایش پرتوکاران نباید تنها بر اساس دوزیمتری های فیزیکی بلکه لازم است تا از شاخص های بیولوژیکی که قادر به ارائه آسیب های پرتوی فردی بوده نیز استفاده شود.